Merkwaardige Voorvallen - Game Is Over, A New Game Starts
Deel 4 - Morris Hall
Aankondiging Einde
Soms vraag ik me af wat er achter kan zitten. Alle vage tegenwerkingen kunnen toch geen toeval zijn. Ik denk dat er een wijziging in het beleid is, dat ze een nieuwe, jongere professional voor mij in de plaats willen die recenter is opgeleid en, vooral, die goedkoper is dan ik. Ook al rep ik de laatste jaren niet meer over gewenste salarisverhogingen, toon me tevreden met de geringe inflatiecorrecties die ik krijg waarvoor ik Morris Hall in ruimhartige bewoordingen bedank.
Dus, gewoon doorwerken want dat is en blijft in orde. Mijn rapporten worden, zij het met vertragende hindernissen en zwaar geredigeerd want vrijwel het gehele conceptrapport wordt taalkundig herschreven, uiteindelijk na verloop van tijd toch definitief uitgegeven waarbij het rapport nog steeds inhoudelijk mijn strekking van de feiten en conclusies weergeeft.
En o wee de vestiging die een toegezegde actie niet uitvoert. Dit is het dubbele, bijna schizofrene van de situatie. De druk op mij persoonlijk is hoog, wordt steeds verhoogd maar mijn werk wordt door de leiding onverkort positief ontvangen. Dat het wordt omarmd is een te groot woord. Er schemert altijd iets in door van "shit, ze heeft het weer voor elkaar gekregen" maar aan de opgebrachte feiten wordt steeds gevolg gegeven, zelfs zo sterk dat degenen die het niet opvolgen hun soms aanzienlijke, bonus niet uitbetaald krijgen voordat ze de noodzakelijke verbeteringen hebben ingevoerd. Dit is zelfs als voorwaarde in de bonusregelingen opgenomen.
Alan Berry, nu al weer enkele jaren de CEO in de V.S. initieert deze sancties op de uitbetaling van de bonussen van de managers die verantwoordelijk zijn voor het opvolgen van onze gerapporteerde feiten. Hierdoor neemt de druk op ons ook toe. Rapporteringen over de status van de implementatie geven vaak een te rooskleuring beeld, waar we soms bij het volgende onderzoek pas achter komen, wat dan weer tot uitdrukking komt in de waardering van de beheersing van die vestiging. Er zijn "strafpunten" voor niet voltooide implementaties die achterlopen op de afgesproken planning. Alan Berry is dan al lang niet meer de golden wonderboy. Hij staat onder druk van de aandeelhouders die niet tevreden zijn met de resultaten en off the record vertelt een manager me dat hij over de telefoon vreselijk kan uitvallen wanneer tegenvallende resultaten worden gerapporteerd, erger nog dan Luca Romano dit deed, dus hij moet zich wel erg in het nauw gedreven voelen. In de late herfst van dat jaar wordt Alan Berry vanwege tegenvallende resultaten door de board opzij geschoven.
Tijdens een later bezoek aan de V.S. vertelt Jessica, een Amerikaanse collega dat ze regelmatig in tranen uitbarst na een stressvolle vergadering waarbij de hoofdverantwoordelijken voor het project haar adviezen gekleineerd hebben. Dan, ook tijdens datzelfde bezoek komt Jasmine, mijn Aziatische collega met de informatie dat Morris Hall een definitieve benoeming krijgt in de werkzaamheden die hij dan al bijna twee jaar verricht en dat er geen opvolger voor hem is. Jasmine is een ongekend netwerker met veel contacten die haar over allerlei alleen informeel bekende kennis informeren. Jessica barst bij het horen van dit nieuws in tranen uit, ze heeft net een duur appartement gekocht waarna haar relaties verbroken is en wat als we allemaal ontslagen worden.
Het is niet duidelijk hoe de afdeling wordt voortgezet. Na het bekend worden van deze informatie moet Morris Hall ons wel een toelichting geven. In een aparte bespreking vertelt hij me, ja, er is al twee jaar een vacature voor een nieuwe manager om hem te vervangen en dit is de reden dat hij zijn kans gegrepen heeft om over te stappen naar de andere werkzaamheden, onder de belofte dat hij "ons" er bij blijft doen tot er een nieuwe manager is aangesteld, maar het lukt niet om iemand te vinden. Diverse kandidaten zijn geinterviewd, maar tot nu toe is niemand gevonden. Hij stelt dat de dan hoogste financiele man een slechte naam heeft in de omgeving en dat geen zichzelf respecterend professional uit ons beroep voor hem wil werken. Zijn contract zal in de zomer aflopen en Morris vermoedt dat dan een nieuwe hoogste financiele man benoemd zal worden en er later in het jaar een nieuwe poging wordt gedaan om een vervanger voor hem te vinden.
Waarom toen niet weggegaan? Er geldt nog steeds; ik ken het stramien en kan er mee omgaan. En ik blijf tegen mezelf zeggen: Je gaat niet uit jezelf weg. Wanneer ze je niet meer willen moeten ze je maar ontslaan. Dit geeft nog steeds rust want zo hoef ik me niet bezig te houden met wat ik dan zou willen. Bovendien zijn mijn kansen op de arbeidsmarkt in de jaren dat ik bij dit bedrijf werk alleen maar slechter geworden, gedaald tot een niveau waarop je kunt zeggen dat er voor mij eigenlijk geen kansen meer zijn. Ook geldt nog steeds dat wanneer ik me op mijn werk concentreer het allemaal wel in orde is. Het zijn de randverschijnselen, de logistiek waarbinnen ik werk, die het me soms lastig maakt en waarvan ik het nog steeds als een sport zie de hindernissen te nemen en ongeslagen als winnaar de eindstreep te halen. Ook heb ik me een leeftijdsdoel gesteld om te stoppen met werken. Dit leeftijdsdoel ligt een aantal jaren voor de officiele pensioengerechtigde leeftijd, maar toch wil ik heel graag bij dit bedrijf tot die gestelde leeftijd doorwerken zonder verder concessies te doen, zonder te minderen wat betreft inzet of in te boeten aan kwaliteit. Hier concentreer ik me op.
Ik tel de jaren, ja, het moet haalbaar zijn. Toch raak ik vermoeid. Ik tel soms s'avonds, wanneer al het lokale personeel al naar huis is, alleen de avondshift in de fabriek nog aan het werk is en ik alleen in een grotendeels duister kantoor verder werk om de targets te halen en niet aan kwaliteit in te boeten, niet meer alleen de jaren maar ook de weken die mij resteren tot mijn leeftijdsdoel. Ik denk op de vrijdag, ok, mijn einddoel is ook deze week weer een week dichterbij gekomen. Dit tellen van de weken begin ik steeds vaker te doen.