Merkwaardige Voorvallen - Game Is Over, A New Game Starts
Deel 1 - Ben Palmer
Tom Korthals - Einde
Waarom ik het op een bepaald moment helemaal gehad heb met Tom Korthals heeft een niet persoonlijke werkreden.
Op een vestiging in Frankrijk vlakbij Parijs, heeft een sales manager me vertrouwelijke informatie gegeven die wijst op bevoordeling van een agent. Hij aarzelt heel erg om me die informatie te geven omdat het niet iets is wat ik normaal gesproken zelf zal vinden. Zijn manager zal onmiddellijk begrijpen dat alleen hij mij die informatie gegeven kan hebben waarna ze naar redenen zullen gaan zoeken om hem te ontslaan.
Omdat ik beloof zijn naam niet te gebruiken en mijn werk zo in te richten dat het lijkt alsof ik het zelf heb gevonden, iets waar ik in de avonduren een aantal uren aan besteed en waarvan ze alleen maar zullen kunnen zeggen dat ik wel heel gedetailleerd te werk ben gegaan, vertelt hij het me toch.
Het management van die vestiging is verbaasd wanneer ik deze feiten opbreng en degene die de bevoordeling bewerkstelligt verschiet van kleur. Omdat ik de feiten als een administratieve fout breng kan hij er toch zakelijk op reageren als iets wat hij zal aanpassen.
Bij terugkomst op mijn basiskantoor en bespreking van het verslag met Tom Korthals ontlokt hij me de informatie hoe ik aan deze gegevens ben gekomen. In de veronderstelling dat hij het belang van een klokkenluider inziet geef ik hem de naam. Helaas, drieweken later is de man ontslagen.
Wanneer ik terugkom van een reis, staat Tom Korthals altijd binnen een half uur in mijn kamer om te horen wat de resultaten van mijn werkzaamheden zijn. Hij gaat dan dicht achter mijn stoel staan en ik doe mijn uiterste best mijn werkdocumenten voor hem verborgen te houden. Vooral omdat ik bepaalde vertrouwelijke salarisgegevens heb waar geheimhouding op rust en hij niet geacht wordt over deze informatie te beschikken, hoe gefrustreerd hij hierover ook raakt. Tenminste, dat denk ik.
Totdat ik door Ben Palmer wordt gebeld met het verhaal dat een vrouwelijke Amerikaanse manager geklaagd heeft over het gedrag van Tom Korthals en hem beschuldigt van seksuele intimidatie. Ben Palmer belt me om te vragen hoe Tom Korthals met mij omgaat. Deze klachten heb ik niet, wel dat hij altijd achter me gaat staan, maar omdat ik toch altijd hoog gesloten blouses draag kan inkijken bij mij niet, dus dat kan niet de reden zijn. Wel zeg ik hem dat ik geheimhouding van mijn werkdocumenten een probleem vind. Daarna is dit voorbij, Tom Korthals komt nooit meer aan mijn bureau staan, hem is kennelijk verboden uberhaupt nog zomaar mijn werkkamer binnen te lopen.
Dan blijkt dat Luca Romano, de manager van Tom Korthals en op dat moment de CFO, de belangrijkste financiele man in de USA, Tom Korthals verantwoordelijk houdt voor alles waar ik na een reis in mijn rapport over rapporteer als iets wat voor verbetering vatbaar is. Tom Korthals krijgt keer op keer wanneer een rapport van mij uitgegeven is een telefonische tirade en een memo van Luca Romano. Hoe dit kan en dat kan en dat Tom Korthals onvoldoende grip heeft op de organisatie. Ook wanneer het zaken zijn buiten het financiele terrein moet Tom Korthals toch het verbeterplan coordineren.
Dit maakt dat bij een volgend bezoek Tom Korthals zichzelf uitnodigt voor de eindbespreking met het management in Italie waar ik het onderzoek uitvoer en die bespreking helemaal verstoort door telkens een onderbreking in te lassen waarbij het punt tot op de bodem geverifieerd moet worden. Dat wil zeggen tot hij het begrijpt want ik heb alles al met het lokale management besproken en de slotbespreking is alleen maar een formele afsluiting om alles nog een keer door te nemen. Dit is een keer en daarna nooit meer want ik meld dit bij Ben Palmer waarna Luca Romano hem een reisverbod oplegt.
Daarna belt hij me telkens op om te horen of ik 'al wat gevonden heb'. Mijn nietszeggende antwoorden als: 'nog niet helemaal uitgezocht', of 'niets wat belangrijk is' maken hem driftig maar hij weet heel goed dat men van mij verwacht dat ik eerst alles lokaal bespreek voordat ik het verder in de organisatie rapporteer. Hij kan, wanneer hij eerder informatie wil, dit vragen aan Vicenzo Fabbri, de lokale financiele man die aan hem rapporteert en met wie ik gedurende mijn bezoek de voortgang bespreek.
Daarna maakt Tom Korthals er een gewoonte van om me na een aantal reisweken bij terugkomst op het basiskantoor zo goed als bij de deur op te wachten en dan met al zijn mensen een vergadering bijeen te roepen in mijn werkkamer om het verslag in detail in eindeloze monologen te bespreken, maar dit verandert de feiten niet. De eerste keer probeer ik hier nog sturing aan te geven, maar omdat hij maar blijft praten, laat ik hem begaan. Daar waar ik altijd de normale lunchtijd aanhoud, let hij hier niet op en gaat tot half in de middag door met zijn monologen. Daarna maak ik er een gewoonte van om op mijn vaste lunchtijd mijn boterhammen tevoorschijn te halen en die op te eten. Het ontbreekt er nog maar aan dat ik, terwijl hij in mijn werkkamer zijn monologen houdt, naar de kantine loop om mijn soep te halen. Dit vind ik te ver gaan. Ergens halverwege de middag houdt hij dan op en kan ik opgelucht adem halen en met het schrijven van mijn rapport beginnen, waar Ben Palmer aan het eind van de week een eerste concept van wil hebben.
Wanneer ik dit met Ben Palmer bespreek zegt hij: 'they are trying to distract you, just keep going with your good work'.
Tot het te erg wordt en ik Ben Palmer opbel. Die zegt: 'hou het nog even vol, het is over een paar weken voorbij'. Dit klopt. Tom Korthals komt, na een week op het hoofdkantoor in de VS te zijn geweest en daarna een week ziek thuis te hebben doorgebracht, terug met de opmerking: 'I got hell but I gave them hell back'. Nog een week later is hij ontslagen. Als altijd is Luca Romano gul met een ruime afvloeiingsregeling.