Merkwaardige Voorvallen - Game Is Over, A New Game Starts
Deel 4 - Morris Hall
Lease Auto 2
Na een aantal jaren met de leaseauto gereden te hebben heb ik volgens de interne regels recht op een nieuwe. Ik ben al lang over de gestelde kilometergrens en ik heb de auto ook al een jaar langer gereden dan de gestelde termijn. Volgens Rick van der Laan is de termijn met een jaar verlengd maar is dit nog niet in een aangepaste leaseregeling vastgelegd. Collega's die een leaseauto rijden bevestigen dit, en zijn er ook helemaal niet blij mee. Rick van der Laan stelt dat er medewerkers zijn die met oudere leaseauto's rijden dan ik en dat zij eerst voor vervanging aan de beurt komen en dat ik daarom langer moet wachten.
Dit vind ik onprettig nieuws en wat heb ik met hun auto te maken. Bovendien rij ik veel in het buitenland, in winterse omstandigheden met soms wekenlang sneeuw. Ik wil niet langs de snelweg in voormalig Oost-Duitsland, op de weg van Dresden naar Berlijn, met pech langs de weg stil komen te staan in maanden waarin daar regelmatig sneeuw valt, zoals ik weet. Is budget beschikbaarheid de werkelijke reden of zitten achter het vertraagd vervangen van de leaseauto's andere interne verwikkelingen.
Ik neem contact op met Morris Hall om hem uit te leggen waarom ik mijn leaseauto niet langer vertrouw maar dat Rick van der Laan vervanging van mijn auto wil uitstellen. Voor Amerikanen is veiligheid heel belangrijk en ik argumenteer dat mijn oude auto nu pechgevoelig is en vraag hem of dit met hem besproken is, of hij er weet van heeft dat Rick van der Laan wil dat ik met een oude leaseauto blijf rijden. Op zich geeft mijn manager en zijn manager goedkeuring en is Rick van der Laan alleen maar uitvoerend.
Diezelfde dag is de goedkeuring voor de vervanging rond, tot aan het niveau van de hoogste leiding van het bedrijf in de V.S. en een dag later zit ik bij mijn garage om het type en de opties te bespreken. De situatie is gelijk aan de vorige keer. Ik kan kiezen uit een bepaalde klasse, die het type bepaald, maar er is geen restrictie voor wat betreft het geldbedrag. Ik neem dus weer de luxere uitvoering met nu nog meer elektronische snufjes dan de eerdere leaseauto. Ik neem leren stoelen met stoelverwarming, weer een glazen dak, de parkeerhulpsensoren, sensoren die aangeven of de bandenspanning nog voldoende is, uiteraard airconditioning, en weer de ingebouwde navigatie met de autotelefoon en spraakbediening.
Een paar dagen nadat ik alle opties met de garage heb besproken bellen ze me op, of ik langs kan komen om nog wat zaken te bespreken. Ik begrijp niet goed wat de eigenaar van mijn garage wil bespreken want alle opties die ik wil zijn besproken maar in het telefoongesprek wordt ook niet duidelijk wat nu het probleem is, dus rij ik er langs.
Dan blijkt dat Diane Ford, de assistente van Rick van der Laan, hem heeft gebeld om de opties van de auto te bespreken, ze schijnt hem iets gevraagd te hebben waarvan hij zich afvraagt wat daar achter kan zitten. Het wordt niet precies duidelijk wat Diane Ford de eigenaar van mijn garage heeft gevraagd, maar we nemen alle opties die ik wil nog een keer door. Dan zegt hij dat hij niet op het verzoek van Diane Ford in wil gaan, dat het mijn auto wordt en dat zij er verder niets mee te maken heeft en dat de auto zo afgeleverd zal worden als ik heb gevraagd.
Wat Diane Ford aan de eigenaar van mijn garage heeft gevraagd is nooit duidelijk geworden. Zij heeft mij niet laten weten dat zij mijn garage heeft gebeld, laat staan wat zij, uiteraard in opdracht van Rick van der Laan, met hem heeft besproken.
Op het moment van de aanschaf van de auto vergeet ik de winterbanden en wanneer ik daar wel aan denk wil Rick van der Laan niet dat ze aangeschaft worden. Hij vindt het voor Nederland niet nodig en er moet nog maar blijken dat ik ze in het buitenland nodig zal hebben. Totdat ik een paar maanden later een opdracht in Duitsland plan die doorloopt tot in de late herfst en dan Rick van der Laan weer verzoek voor mij winterbanden aan te schaffen, waar hij op dat moment niet meer onderuit kan.
Omdat ik regelmatig in Duitsland ben heb ik winterbanden, die daar min of meer in de wintermaanden verplicht zijn om te voorkomen dat je automatisch verantwoordelijk wordt gesteld wanneer je bij een ongeluk betrokken bent.
De leasemaatschappij heeft een vaste reparatiefirma met overal in Nederland filialen waar ik de bandenwissel mag laten uitvoeren, maar het mag niet bij mijn eigen garage.
Omdat ik tussen opdrachten door maar een paar weken in Nederland werk en in die weken eerst het rapport voor mijn eerdere opdrachten afwerk en de volgende opdracht voorbereid kom ik pas later toe aan mijn eigen zaken. Het komt erop neer dat de winterbandenwissel aan het eind van de laatste week wordt uitgevoerd, in dit geval op de vrijdagmorgen, voordat ik in de week erop, aan de volgende opdracht begin.
De vrijdag heb ik normaal gesproken de hele dag nodig om alle last minute zaken voor de volgende reis voor te bereiden. Volgens mijn werkplanning is dat vaak een opdracht in Duitsland, waarvoor ik dan al winterbanden nodig heb. Zo ook die ene keer.
Het kost de reparateur ongeveer een uur om de banden om te wisselen en in de tussentijd blijf ik wachten in het kantoor van de reparateur, handel op mijn BlackBerry wat e-mail af, etc. Normaal is de leider van de garage heel vriendelijk, dan, die keer ook wel, maar hij kijkt toch zo af en toe naar me, alsof hij zich afvraagt wat hij met me aan moet.
Wanneer de bandenwissel gereed is rij ik naar kantoor, vraag me nog af wat er met de leider van die garage kan zijn, tot ik halverwege ben en de autocomputer het signaal geeft dat een band zacht aan het worden is. Ik draai om en rij terug naar die garage. Volgens zeggen is de monteur wat onhandig geweest bij het monteren van die winterband en is het ventiel daarbij lek geraakt. Ze vervangen het ventiel onmiddellijk, maar ik ben wel de gehele ochtend kwijt aan de banden affaire.
Wanneer ik rond de middag eindelijk op kantoor ben, kijkt Diane Ford, de assistente van Rick van der Laan geheel langs me heen en zegt geen gedag. Ik werk die vrijdagavond enkele uren langer door om alles wat ik voor de volgende opdracht die de volgende week zal starten nodig heb gereed te hebben. En zo neem ik me voor de bandenwissel niet meer te laten uitvoeren op de vrijdag voordat ik de maandag erop weer aan een nieuwe opdracht zal beginnen.
Dan, ik rij naar kantoor op weer een vrijdag voordat ik de maandag erop een opdracht bij een andere vestiging zal beginnen en waar ik met de auto naar toe zal reizen.
Het diagnose systeem van de auto meldt dat de sensor van een band aangeeft dat de bandenspanning te laag wordt. Kennelijk loopt de band langzaam leeg, want de waarschuwing wordt strenger. Wat kan ik doen, stoppen op een parkeerplaats, ik ben bijna op kantoor, het is nog maar een paar kilometer.
Ik rij wat langzamer door tot ik op kantoor ben. De band lijkt nog hard en ik ga aan het werk. Tussen de middag ga ik kijken om te zien hoe de band er uitziet en die blijkt dan leeg te staan. Ik bel de wegenwacht. Die komen, en merken op dat een vreemd scherp voorwerp de lekke band heeft veroorzaakt.
Hij geeft me het voorwerp en kijkt me bevreemdend aan dat dit voorwerp de lekke band heeft veroorzaakt. Het is geen spijker, de gebruikelijke lekke band veroorzaker. Ik kijk ernaar, het voorwerp komt me bekend voor maar ik kan het op dat moment niet thuisbrengen. Hoewel de ANWB monteur voorstelt dat ik het voorwerp meeneem, als bewijs, en probeer na te gaan wat het is, doe ik dit niet. Ik kijk er wel goed naar.
De monteur heeft gelijk, het is een vreemd voorwerp om in de band van een auto te zitten, het lek te veroorzaken, ik heb het op kantoor eerder gezien, maar waar. De ANWB monteur vervangt de band met het zogenaamde thuiskomertje. Ik bel mijn eigen garage of ik die middag nog kan komen en ben daar precies op tijd. De band kan niet gerepareerd en er moet een nieuwe band om, wat ze die vrijdagmiddag nog doen zodat ik de maandag erop zonder vertraging aan mijn opdracht kan beginnen.
Hoewel ik er later niet vaak aan terugdenk laat het me ook niet helemaal los. Op een bepaald moment ga ik op kantoor door de gangen wandelen, kijk overal, tot ik bij de kamer kom waar de printers staan en ook de kasten met kantoorartikelen. Deze kasten waren oorspronkelijk van mij, maar zijn tijdens de verhuizing door de verhuizers daar geplaatst en ze wilden ze, in opdracht van Rick van der Laan, niet in mijn kamer zetten. Rick van der Laan heeft ze zeg maar geconfisqueerd. Na hier in giftige bewoordingen met de verhuizers over gesproken te hebben zijn in mijn kamer andere kasten gezet, soortgelijke en vrijwel identiek dus waarom de omwisseling.
Ik kijk in de kast, naar de vloer en zie eenzelfde scherp voorwerp liggen als wat de lekke band veroorzaakt heeft. Ik neem het mee, leg het in een afgesloten lade van mijn bureau waar het blijft liggen totdat ik het ophaal om mee naar huis te nemen, wanneer ik uit Mannheim terugkom omdat ik me ziek heb gemeld en naar huis ga.
Daarna vertrouw ik het niet meer en start ik de gewoonte om in de week voorafgaande aan de maandag waarop ik met de auto naar een andere vestiging moet rijden, de auto in de straten rondom het kantoor te parkeren.