Merkwaardige Voorvallen - Game Is Over, A New Game Starts
Deel 2 - Jeff Lowe
Italie - Diner - Autorijden
In de beginjaren, wanneer daar nog geen verbod op rust, vraagt iemand van het management van de vestiging waar ik werk me s'avonds nog wel eens mee uit eten. Zo ook in Italie, Salvatore Molinari, de Italiaanse divisie manager van producten die in die tijd nog in Nederland gefabriceerd worden nodigt me uit voor een diner waarbij we, zoals hij voorstelt, ook wat algemene zaken kunnen bespreken.
Salvatore Molinari heeft een bepaald restaurant in gedachten waar we vanaf kantoor allebei met onze eigen auto naar toe zullen rijden. Salvatore Molinari zal voor me rijden en ik zal hem volgen. Het is in de omgeving van Modena, waar verder in het binnenland het plaatsje Maranello ligt met de Ferrari fabriek. Los van de industrie waarin ook mijn werkgever actief is en de Ferrari fabriek, is het vooral een agrarische streek.
Salvatore Molinari rijdt heel hard over de smalle en bochtige binnenwegen en neemt ook een heel andere route dan ik zelf naar en van het vliegveld rij. Omdat Vicenzo Fabbri mij die route de eerste keer dat ik naar die vestiging kwam heeft gestuurd ben ik ervan uitgegaan dat dit ook de beste manier is om van en naar het vliegveld te rijden. Soms, en dan vooral wanneer ik op weg ben naar het vliegveld om voor het weekend terug naar huis te gaan, waarvoor ik vrijwel altijd te laat vertrek omdat ik altijd nog wel iets af wil maken, rij ik verkeerd. Dan dwaal ik over de binnenwegen, ga lukraak links of rechts, tot ik een bord zie met aanwijzingen naar de snelweg. Die houd ik dan aan, waarbij ik zo hard rij als ik durf om uiteindelijk uit te komen bij een afslag van de snelweg die dichter bij het vliegveld ligt. Zo ben ik dan toch altijd weer op tijd op het vliegveld.
Wanneer ik uiteindelijk goed op mijn bestemming ben aangekomen noem ik mijn ronddwalen standaard sightseeing en het "verdwalen" geeft me vaak kennis van de omgeving die ik later kan gebruiken.
Salvatore Molinari echter rijdt zo hard dat ik nauwelijks om me heen kan kijken. Ik durf de bochten niet zo snel te nemen, rem af en zie zijn auto na de bocht ergens in de verte verder rijden, waarna ik plankgas geef om hem weer in te halen en zo te zien waar hij de volgende keer afslaat. Ik vind het wel vreemd dat hij zo slecht in de gaten houdt of ik hem wel bij kan houden. Soms meen ik stukken van de weg te herkennen van de route naar de dichter bij het vliegveld gelegen afslag van de snelweg, en hiervoor zelfs de aanwijzingsborden te zien. Zo rijden we zeker 45 minuten, ik steeds afremmend voor de bochten, dan weer plankgas gevend om afstand op Salvatore Molinari te winnen. De richting aanwijzingsborden zie ik na verloop van tijd ook niet meer.
Het begint ook al wat schemerig te worden en ik vraag me werkelijk af waar we uit zullen komen. Mijn route naar de snelwegafslag die ik normaal gebruik kost me niet meer dan 15 minuten, en het zou daar vlak bij in de buurt zijn. Dus waarom rijden we hier nu, zonder de snelweg te zien, al 45 minuten. Maar ik ben zo bezig hem bij te houden dat ik er verder niet toe kom om na te denken over het waarom. Ik win telkens op tijd afstand om te zien waar hij vervolgens weer afslaat. Soms denk ik zelfs dat we een bepaald weggedeelte al gereden hebben.
Dan, in de verte zie ik dat hij gestopt is op een parkeerplaats en ik parkeer mijn auto naast die van hem, kijk om me heen en herken het punt. Het is vlakbij de afslag van de snelweg die ik zelf gebruik om van en naar het vliegveld te gaan en nu zie ik ook de snelweg. Ik zeg: "Oh, I know where we are". Dat ik de plek onmiddellijk zou herkennen heeft hij niet verwacht. Hij zweet zo dat het vocht in straaltjes over zijn gezicht en zijn hals stroomt, alsof hij zich bovenmatig heeft ingespannen.
Ik zeg verder niets, we rijden vanaf de parkeerplaats langzaam naar het restaurant waarbij Salvatore Molinari een normaal rijtempo aanhoudt zodat ik hem gemakkelijk bij kan houden.
Tijdens het eten praten we over koetjes en kalfjes en ik drink alleen maar een half glas wijn omdat ik nog moet rijden, waarbij ik zorg niets compromitterends te zeggen zoals negatieve opmerkingen over andere vestigingen of over personen waarvan ik weet dat ze de Nederlandse vestiging slecht gezind zijn. Salvatore Molinari probeert opmerkingen over de interne Chespo bedrijfspolitiek uit te lokken maar ik laat me niet verleiden iets te zeggen over het management van de Spaanse vestiging die al een deel van de productie uit Nederland heeft overgenomen en waar investeringen voorbereid worden om ook de resterende productie van de Nederlandse vestiging over te nemen, waarna deze gesloten zal worden. Ik heb daar ook niets mee te maken, mijn manager is in de V.S en mijn werkzaamheden zijn voor alle Europese vestigingen.
Zo hebben we toch een genoeglijk diner. Na afloop overtuig ik Salvatore Molinari ervan dat ik de weg naar mijn hotel ken, dat ik die route nu al zo vaak heb gereden dat ik die ook in het donker kan rijden, dat het me normaal hooguit 15 minuten kost om van de afslag naar de vestiging te rijden. En dat mijn hotel dicht bij de vestiging ligt. Dat dit ook de vestiging is waarvan we vertrokken zijn waarna we op hoge snelheid 45 minuten door het agrarische gebied hebben gereden, daarover rep ik niet en dit komt ook nooit meer ter sprake.