Merkwaardige Voorvallen - Game Is Over, A New Game Starts
Deel 2 - Jeff Lowe
Akron - Kamer
Op een bepaald moment organiseert Jeff Lowe voor ons, zijn medewerkers, een conferentie waarvoor we allemaal naar het hoofdkantoor in Akron reizen. We zijn er een paar dagen extra, waarbij we of met Jeff Lowe werkzaamheden doorspreken, of wat uren voor ons zelf werken, waarvoor hij ons een werkplek aanwijst.
Jeff Lowe geeft mij geen kantoor of lege vergaderzaal waar ik kan werken maar wijst me een stoel bij een tafeltje in de hoek van de gang aan waar de faxmachine voor die verdieping van het kantoor staat. Dit terwijl Giacomo del Bosco, mijn Zuid-Amerikaanse collega, een ruime vergaderkamer voor zich alleen krijgt. Wanneer ik vraag waarom ik daar niet ook kan zitten antwoordt Jeff Lowe dat Giacomo ongestoord moet kunnen werken aan een speciale opdracht. Dat ook ik wat werk heb meegebracht om in lege uren aan te werken en dat een klein tafeltje waar de faxmachine die door de hele verdieping wordt gebruikt op staat niet de meest ideale werkplek is doet er kennelijk niet toe. Het meegebrachte werk heb ik snel gereed en om daarna wat te doen te hebben ga ik ertoe over om meegebrachte vakliteratuur en ook een algemeen managementtijdschrift te lezen. Bovendien lopen telkens werknemers van het Amerikaanse hoofdkantoor langs, soms om een fax te versturen, soms om een praatje met me te maken waarbij ze er hun verwondering over uitspreken dat ik de stoel naast de faxmachine als werkplek aangewezen heb gekregen.
Het wordt heel gezellig bij die faxmachine en ik vermaak me prima met iedereen die langsloopt en waarmee ik even kan praten. Jeff Lowe heeft met mij weinig te bespreken zodat ik los van het lezen van de meegebrachte literatuur niet veel te doen heb.
Wel laat Jeff Lowe me weten dat Luca Romano, dan nog steeds de CFO, me wil spreken, hij laat me het tijdstip weten en zo'n vijf minuten voor het tijdstip van de afspraak loop ik naar de kamer van Luca Romano. Uit gewoonte neem ik wat te lezen mee, het managementtijdschrift dat ik op dat moment zit te lezen. Janet, de secretaresse van Luca Romano is heel hartelijk. Iedereen verwondert zich erover dat zo'n aardige vrouw het uithoudt met de bullebak die Luca Romano kan zijn wanneer iets niet naar zijn zin gaat.
Janet meldt dat Luca Romano nog even bezig is en vraagt of dat een probleem is. Voor mij niet zeg ik, want ik heb mijn tijdschrift bij me om te lezen. Door de glazen wand zie ik Luca Romano, aan de telefoon naar mij kijken. Ik ga op de stoel zitten die Janet me aanbiedt en ga op mijn gemak zitten lezen. Zo af en toe kijk ik op. Het telefoongesprek duurt vrij lang. Soms zie ik Luca Romano naar mij kijken. Ik observeer hem en probeer zo een beter idee te krijgen wat voor man hij is. Of ik uit mijn observatie iets kan opmaken wat een aanwijzing geeft of de moeilijkheden die ik soms ondervind tijdens mijn werk met hem verband houden. Tussen mijn observaties door lees ik gewoon rustig door.
Het duurt meer dan een uur, maar mij maakt het niet uit, of ik nu op de stoel naast de faxmachine zit te lezen of hier, wachtend tot Luca Romano tijd heeft, het is mij om het even. Dan, wanneer ik het tijdschrift bijna uit heb is Luca Romano gereed en nodigt Janet me binnen.
Luca Romano verontschuldigt zich, vraagt of ik het erg vervelend heb gevonden dat hij me zo lang heeft laten wachten. Wanneer ik aangeef dat ik daar geen problemen mee heb omdat ik een tijdschrift heb meegenomen om zo lezend een eventuele wachttijd te overbruggen lijkt dit hem te ontstemmen. Ik hoor mezelf terug en denk dat ik wel iets te opgewekt heb gereageerd op zijn vraag, alsof ik niets beters te doen heb dan een tijdschrift lezen onder werktijd.
Het gesprek met hem verloopt daarna wat moeizaam. Ik houd het expres oppervlakkig, uit me positief over mijn werkgever, zeg dat ik heel tevreden ben met hoe alles verloopt en mijn werk met heel veel plezier doe en waak ervoor ook maar iets te zeggen over eventuele problemen. Hij lijkt teleurgesteld. Ik krijg het vermoeden dat hij graag had gezien dat ik me over een aantal zaken had beklaagd maar ik ga verder niet in op suggestieve vragen in die richting en houd me op de vlakte wanneer hij nog doorvraagt. Ook waak ik ervoor persoonlijke zaken te vertellen. De opmerkingen van Ben Palmer echoen nog na over het olifantengeheugen van Luca Romano, hoe hij alles onthoudt tot het moment komt dat het hem uitkomt om het tegen je te gebruiken.
Dan stelt Luca Romano een ongewone vraag, hoe ik altijd alles weet, van wie ik mijn informatie krijg. Hier ga ik wel op in want ik zie het als een compliment dat ik mijn werk goed doe. Ik antwoord dat het heel eenvoudig is, dat de medewerkers van de vestiging waar ik een opdracht uitvoer het me uitgebreid vertellen wanneer ze ergens een probleem mee hebben in de veronderstelling dat ik het in mijn werk mee zal nemen, de oorzaak zal onderzoeken en dat daarna actie ondernomen zal worden om het op te lossen. Ik zeg dat medewerkers zich verantwoordelijk voelen voor de werkzaamheden die binnen hun taken vallen en er moeite mee hebben wanneer ze die taken niet goed kunnen uitvoeren. Dat ze me, wanneer het binnen mijn opdracht valt, hierover informeren. Hierdoor wordt het uiteindelijk wel in mijn eindrapport opgenomen. Hier luistert Luca Romano aandachtig naar maar ik krijg er een onaangenaam gevoel bij, dat hij helemaal niet blij is met het in mijn rapport opnemen van bepaalde zaken. Ik krijg de indruk dat deze vraag het enige is wat Luca Romano met me wilde bespreken, waar hij meer informatie over wilde hebben. Andere onderwerpen roert Luca Romano niet meer aan en hierdoor duurt het gesprek maar kort, hooguit vijftien minuten waarna ik terug ga naar mijn stoel bij de faxmachine.
Bij de faxmachine is het een komen en gaan van medewerkers, of om een fax te versturen, of om met mij kennis te maken omdat ze gehoord hebben dat ik daar zit. Het is voor mij heel informatief om met de medewerkers van het hoofdkantoor te praten en ik hoor van alles wat zich op het hoofdkantoor afspeelt en maak kennis met een aantal personen die ik daarvoor alleen van naam kende. Dit dringt dan kennelijk door tot Jeff Lowe waarbij hij vindt dat ik met teveel mensen een praatje maak waarna hij me alsnog parkeert in een wat afgelegen vergaderkamer waar dan ook niemand meer langsloopt.
Wanneer ik een aantal uren in de afgelegen vergaderkamer heb gezeten vraagt Jeff Lowe me naar zijn kamer te komen om te horen hoe het gesprek met Luca Romano is verlopen. Ik noem de ongewone vraag over hoe ik steeds weer alles te weten kom en mijn antwoord. Jeff Lowe uit ongerustheid over mijn antwoord. Het zint hem niet dat ik zo uitgebreid de openhartigheid van medewerkers heb geroemd want Luca Romano zou hier maatregelen tegen kunnen nemen die ons het werken lastiger kunnen maken.
Jeff Lowe bevestigt dat vaker ter sprake is gekomen hoe het kan dat ik steeds allerlei informatie heb die ik alleen kan weten van medewerkers die me hierover geinformeerd hebben. Ik grap tegen hem dat ik ver horend ben, dat, wanneer ze in Akron over me praten ik dit in Europa hoor dus dat ze beter op kunnen passen met wat ze over me zeggen. Voordat hij dit serieus kan nemen voeg ik er snel aan toe dat dit een grap is.
Maar het feit blijft dat ik Luca Romano te veel informatie heb gegeven over hoe ik werk. Daarna komen nog maar zelden medewerkers mijn kamer binnen, soms alleen om iets waar ik om heb gevraagd af te geven maar vrijwel nooit meer om een praatje te maken, tenminste dit is in Europa het geval. Ook wordt daarna nog maar zelden een diner aangeboden. Alleen Spanje houdt onder Juan Blanco nog vast aan het eenmaal tijdens een opdracht aanbieden van een diner maar verder gebeurt dit niet meer. Tot de opvolger van Juan Blanco ook hier een einde aanmaakt en mij nergens meer een diner aangeboden wordt. Hoewel, wanneer ik incidenteel buiten Europa werk, zoals de opdracht in Indonesie en later die in Brazilie, dan lopen daar het management en de medewerkers weer als vanouds mijn kamer binnen voor allerlei sociale gesprekken en wordt me weer een keer een diner aangeboden. Maar in Europa gebeurt dit niet meer.
Wanneer ik tijdens een later bezoek van Jeff Lowe opmerk dat ze me op vestigingen buiten Europa veel hartelijker en gastvrijer behandelen antwoordt hij dat ze hen er niet bij willen betrekken. Hij laat zich niet uit over waar ze hen niet bij willen betrekken.