Merkwaardige Voorvallen - Game Is Over, A New Game Starts
Deel 2 - Jeff Lowe
Auto's - Italie
Welke problemen waren er dan. Om te beginnen rij ik in Italie in een week tijd twee auto's total loss vanwege technische mankementen.
Het verhaal is als volgt. Ik ben voor 4 weken op de vestiging in Italie, vlak bij Maranello, waar de Ferrari fabriek is. Het is een opdracht voor ons belangrijkste advieskantoor en de Amerikaanse manager zal aan het eind van de opdracht komen om de slotvergadering bij te wonen en om de kwaliteit van mijn werk te beoordelen.
Alessio Camporini, de locatie manager is heel hartelijk, hij stelt me een auto ter beschikking en zoals dan nog gebruikelijk is ga ik altijd met de groep mee die tussen de middag met elkaar luncht. Ik moet uit hoofde van mijn functie wat afstand bewaren, maar gezamenlijk lunchen is algemeen gebruik en uit gastvrijheid mag men mij gedurende het bezoek ook een enkele keer een lunch of diner aanbieden in een beter restaurant. Zo heb ik met Alessio Camporini en Vicenzo Fabbri, de controller, in het restaurant bij de Ferrari fabriek geluncht en hebben we daarna wat rondgekeken. Het zijn vriendelijke maar zakelijke werkverhoudingen.
Onderdeel van deze vestiging is de fabriek die veel zuidelijker ligt, in de buurt van Assisi, in de vallei bij Foligno, waarvoor ik een hotel in Spello gebruik. Omdat de meeste operationele activiteiten op die fabriek plaatsvinden, zal ik daar twee weken werken. Dit is allemaal geregeld, inclusief het hotel in Spello, een prachtig in de heuvels gelegen plaatsje vanwaar je uitkijkt over de vallei waar de fabriek ligt. Een steile smalle weg omhoog leidt naar het hoogste punt van het plaatsje, het centrum waar ook mijn hotel gelegen is. Het plaatsje is een juweeltje voor toeristen die er zoals ik in het weekend zie zo rond 10 uur in grote aantallen met bussen aankomen.
Giovanni Olmi, de financiele man van die fabriek, heeft me een uitstekende routebeschrijving gegeven om bij de fabriek te komen. Samen met de wegenkaart die ik heb aangeschaft kan het geen problemen opleveren. De dag voordat ik naar die zuidelijk gelegen fabriek zal rijden komt de secretaresse van Alessio Camporini naar mijn werkkamer en vraagt me om de autosleutels. Ze willen de auto nog laten nakijken voordat ik ermee vertrek. Daar waar ze eerder heel vriendelijk en spraakzaam was, ze kwam zo af en toe even langs mijn werkkamer lopen en maakte dan een praatje, vroeg of alles nog naar wens verliep, is ze nu heel kortaf. Ik wijt het eraan dat ze het druk heeft, geef haar de sleutel en ze bevestigt dat ik die in de loop van de middag terug zal krijgen.
Wanneer ze me de sleutel in de loop van de middag terug komt brengen is ze weer heel kortaf, geeft een gespannen indruk en is ze niet in voor een praatje. Wel drukt ze me op het hart voorzichtig te rijden.
Het is een paar honderd kilometer zuidelijker en de route die ik moet rijden voert me, zo als ik de volgende dag zal zien, door het Apennijnen gebergte met zeker twintig tunnels. Daar waar de weg vrij vlak is rij ik stevig door en op de steilere gedeeltes rij ik voorzichtiger. Ergens in mijn achterhoofd voel ik wat argwaan over de conditie van de auto, en ik zorg ervoor dat ik zeker bergafwaarts niet abrupt hoef af te remmen. Ik probeer voor mezelf te rationaliseren waarom ik dit doe, maar heb er geen verklaring voor en besluit dat het ook geen kwaad kan omdat ik de route voor het eerst rij. Omdat ik die ochtend heel vroeg ben vertrokken kom ik ruim voor de lunch bij de vestiging aan om daar grotendeels nog een werkdag te hebben en werk daar, zoals gebruikelijk nog langer door.
Giovanni Olmi is bezorgd om mijn welzijn, geeft me zijn huistelefoonnummer en drukt me op het hart het altijd bij me te hebben zodat ik hem in geval van nood kan bellen. Hij zegt het een paar keer en komt het nog een keer herhalen voordat hij naar huis gaat en ik nog even doorwerk om mijn aantekeningen uit te werken. Dit is gebruikelijk, ik loop altijd met de privetelefoonnummers van diverse managers op zak, wat voor alle partijen geruststellend is, maar tot dan heb ik nog nooit zo'n nummer hoeven gebruiken.
Giovanni heeft ook de route naar het hotel voor me uitgetekend, en ik kom zonder problemen bij het hotel aan. Mijn vage gevoel van onbehagen over de auto is dan al gezakt en ook de volgende ochtend denk ik er niet aan.
Ik rij vanuit het centrum van Spello de steile helling af naar beneden tot ik, wanneer ik ergens halverwege de helling ben, een doffe klap hoor en de auto doorschiet omdat hij niet meer op de motor afremt. Ik trek onmiddellijk de handrem aan en kan de auto snel voordat we ergens tegen op botsen tot stilstand brengen. Omdat ik de weg blokkeer zijn er al snel een aantal omstanders die dan wel geen Engels spreken maar wel begrijpen dat ik autopech heb.
Bij een nabij gelegen huis mag ik Giovanni Olmi bellen, die zegt: 'I come, immediately Anna, immediately'. Dit is ook zo, hij is er binnen een half uur. Ik hoef me niet om de auto te bekommeren, daar zorgt Giovanni voor en ik rij met hem mee naar kantoor en ga aan het werk. Later hoor ik dat de snaar, aandrijfriem, is gebroken wat ook verdere beschadigingen aan de motor heeft veroorzaakt en omdat de auto al vrij oud is wordt hij nu total loss verklaard.
Alleen, nu zit ik zonder vervoer. Geen probleem verklaart Giovanni Olmi. Hij regelt met de fabrieksleiding dat ik hun auto, die ze voor algemene doeleinden en incidentele bezoekers aanhouden gedurende de twee weken dat ik daar zal zijn kan gebruiken. Hij geeft me de sleutel, en bevestigt dat de auto frequent gebruikt wordt en hoewel hij wat ouder is nog in goede staat is. Wel probeert hij me aan het eind van de werkdag te bewegen op tijd, terwijl het nog licht is en voordat hij weggaat, naar het hotel te gaan. Omdat ik die ochtend tijd verloren ben en veel werk heb blijf ik toch doorwerken. Het is al helemaal donker wanneer ik wegga. Giovanni Olmi is dan al naar huis, maar voordat hij weggaat, laat hij me bevestigen dat ik nog steeds zijn telefoonnummer heb. Hij wil het zien om het bevestigd te krijgen en benadrukt nog een keer dat ik moet zorgen dat ik het altijd bij me houd, het niet op kantoor zal laten liggen. Wanneer ik het, waar hij bij staat in mijn tas doe lijkt hij iets gerustgesteld.
Ik kijk rond in het donker. Het zijn smalle landwegen die slingerend en kronkelend door de vallei lopen en die ik zo'n tien kilometer moet rijden, tot aan de heuvels, voordat ik aan de klim naar het stadje waar mijn hotel ligt kan beginnen. De vallei is een agrarische gebied met alleen zo af en toe een boerderij die steeds op enkele kilometers afstand van elkaar liggen. Ik kijk in de richting van de heuvels, daar zie ik in de verte de lichten van Spello, waar mijn hotel is. Ik controleer of ik het papiertje met het telefoonnummer van Giovanni Olmi bij me heb en leg het voor in de auto met de bedoeling het daar de resterende dagen te laten liggen want dan heb ik het zeker altijd bij me. Hetzelfde gevoel van onbehagen als de dag ervoor, toen ik de ruim 200 kilometer door het vaak steile bergachtige gebied met zijn zeker 20 tunnels naar het zuiden moest rijden komt uit het diepste van mijn hersenen weer naar boven. Ik spreek mezelf vermanend toe, waar zal ik me nu druk om maken, Giovanni heeft bevestigd dat de auto goed onderhouden wordt en kort ervoor nog een beurt heeft gehad. Maar waarom heeft hij me dan zo op het hart gedrukt altijd zijn telefoonnummer bij me te hebben.
Ik denk aan de opmerking die Frank Sanders eerder maakte toen ik de resultaten van een andere opdracht met hem doornam, waarbij hij volgens zijn zeggen tegen zijn mensen heeft gezegd: 'maak het niet te erg'. Ik vraag me af waar dat betrekking op had, en of welke instructie ook doorgesijpeld is naar deze afgelegen fabriek. Zo begin ik in het donker aan de weg terug naar het hotel. Ik rij niet zo hard als ik anders zou doen, maar rij toch wel met een gewone normale snelheid.
Ik kijk goed naar de boerderijen om steeds een idee te hebben van de afstand tot de boerderij die ik het laatst ben gepasseerd. Dan, ongeveer halverwege de rit hoorde ik een gerommel onder de motorkap. Ik rij door, expres, wetend dat dit de motor zo kan beschadigen dat die niet meer, of tegen hoge kosten gerepareerd kan worden, en dat deze auto een dure reparatie niet meer waard zal zijn.
Het flitst door mijn hoofd dat het een vooropgezet plan is om mij in deze vallei te laten stranden. Alleen zullen ze eigenlijk niet willen dat de auto hierbij onherstelbaar beschadigd zal raken. Zullen ze verondersteld hebben dat ik bij de eerste onheilspellende geluiden zal stoppen en zo de motor gespaard zal blijven. Nou, dan zal ik ze dit betaald zetten, en zo rij ik door met de luid rammelende motor tot die stil valt en de motor ook niet meer wil starten. Ik kijk om me heen, het komt goed uit want ik ben op een paar honderd meter afstand van een boerderij tot stilstand gekomen. Daar loop ik naar toe met het briefje met het telefoonnummer van Giovanni in mijn hand.
Zoals verwacht. wat normaal is voor een boerderij, zijn ze thuis en doen open wanneer ik aanbel. Ze spreken geen Engels maar begrijpen dat ik problemen heb. Ik laat ze het briefje zien met het telefoonnummer, ze begrijpen de boodschap en bellen zonder dralen Giovanni en vertellen hem dat ik bij hen heb aangebeld. Ze geven mij de telefoon en ik leg uit dat de motor is stilgevallen. Dat ik ben doorgereden met de rammelende motor tot hij ermee stopte vertel ik niet. Giovanni zegt, nog voordat ik uitgesproken ben en alles heb verteld: 'I come, Anna, immediately, I come, immediately'. Ik geef de telefoon terug aan de boer, die aan Giovanni uitlegt waar hij woont. Giovanni vraagt de boer nog een keer om de telefoon aan mij te geven en hij herhaalt nog een keer: 'I come Anna, immediately'.
Samen met de boer loop ik terug naar de auto waar Giovanni binnen een half uur aankomt. Hij wil niet dat ik me met de auto bezig houd, ik haal mijn tas eruit en Giovanni brengt me naar het hotel en zal me daar de volgende ochtend ophalen. Chespo zal verder zorg dragen voor de auto.
De andere dag vragen de fabrieksmensen waar ik mee werk me nog hoe het is gegaan en ik vertel over het gerammel en dat toen de motor stopte. Ze vragen of ik daar nog mee ben doorgereden en ik zeg een klein stukje maar voordat ik kon stoppen was de motor al afgeslagen. Zo rij ik binnen een week, wat zeg ik, binnen twee dagen, twee auto's total loss.
Giovanni moppert die dag vreselijk op Alessio Camporini, gedeeltelijk in het Italiaans zodat ik niet kan verstaan wat hij hem verwijt maar het komt erop neer dat hij gedrag vertoont waar Giovanni minachting voor heeft maar waar ze op de fabriek niets aan kunnen veranderen. Giovanni huurt een auto voor me bij een Italiaans verhuurbedrijf, die nog diezelfde dag wordt afgeleverd, en daar rij ik de rest van de weken probleemloos mee. Dat beide auto's niet meer gerepareerd worden hoor ik pas bij een volgende bezoek, een jaar later. Verder rept niemand meer over het gebeuren.
Tot ik deze autoproblemen ook opneem in het klachtenmemo dat ik aan Jeff Lowe stuur, die het nog diezelfde dag aan de Human Resources afdeling van het hoofdkantoor geeft en die zich ontfermt over het onderzoek naar het gefundeerd zijn van mijn klachten.
Ik laat me verder niet uit over wat ik denk wat achter deze problemen kan zitten, ook niet in het lange telefoongesprek dat ik heb met de Human Resources manager van het hoofdkantoor, die ik goed ken. Hij was een van de interviewers in het sollicitatieproces dat ik had voordat ik werd aangenomen en we hadden destijds een heel geanimeerd gesprek. In het lange telefoongesprek geeft hij zijn conclusie voor wat betreft deze auto problemen. De V-snaar moest beschadigd zijn bij het bezoek aan de garage en met de auto op de fabriek moet het zo geweest zijn dat ze de olie weg hebben laten lopen voordat ik ermee ging rijden. Sommige problemen, zoals die met Frank Sanders laat hij onderzoeken door zijn Europese Human Resources man maar ook tegen hem laat ik het bij de feiten die ik in het memo heb opgenomen, en zeg ik verder niets over wat de achterliggende reden kan zijn. Ik zeg alleen dat ik wil dat het stopt en er werd toegezegd dat ze hiervoor alles in het werk zullen stellen.
Ik denk aan de opmerking die Frank Sanders. tegen me heeft gemaakt toen ik met hem de inhoud van een rapport zat te bespreken en hij me verder informeel informeerde over andere zaken die speelden. Ineens zei hij: 'Ik heb tegen ze allemaal gezegd: maak het niet te erg, want dan ligt het er te veel bovenop'. Ik heb me toen afgevraagd wat hij daarmee bedoelde maar heb niet verder doorgevraagd, gedacht dat dit zo weer een van de vaagheden was waar ik achter zou komen door op signalen en opmerkingen van anderen te letten.
Zou het stoppen, nee, vermoedelijk niet maar zo heb ik het tenminste opgebracht en kunnen ze achteraf niet meer zeggen dat ik het had moeten melden.