Merkwaardige Voorvallen - Game Is Over, A New Game Starts
Deel 2 - Jeff Lowe
Dennis Verbeek
Eerder hadden we nog Dennis Verbeek, een jonge medewerker, zeker 10 jaar jonger dan ik, die zich bij de zittende oude garde niet geliefd had gemaakt met zijn kritiek op ingesleten werkgewoontes. Wanneer hij zich tegengewerkt voelt kan hij heftig emotioneel uitvallen. Hij moet op zijn terrein een nieuwe attitude invoeren en dat tast de autonomie van sommige lang zittende medewerkers aan.
Dennis voelt zich eenzaam, niet gesteund door zijn Amerikaanse manager die niet begrijpt hoe iemand zich op zijn werk soms zo emotioneel heftig kan uiten. Van hem hoor ik dat hij via Personeelszaken geregeld heeft dat de telefoon van Dennis een periode afgeluisterd wordt om te horen hoe hij gesprekken met klanten voert. Of de toon dan wel professioneel is en hij vertelt me dat deze opnames hem hebben gerustgesteld omdat Dennis die gesprekken heel professioneel en vriendelijk voert.
Dennis wordt tegengewerkt door Dirk Boer, een oudere medewerker met een hoge status in de informele organisatie op wiens werkkamer ik eerst nog een bureau met opbergkast heb gebruikt. Dirk Boer ontfutselt Dennis zijn nieuwe snelle pc door gewoon te stellen dat hij die nodig heeft en dat Dennis met zijn vermeende beperkte toepassingen genoeg heeft aan zijn oude pc met achterhaalde software.
Dennis komt zich hierover bij mij beklagen. Ik heb dan mijn kamer op de vrijwel verlaten lager gelegen verdieping waar ook Personeelszaken hun kamers hebben maar waar verder vrijwel niemand komt. Dennis klaagt over het feit dat hij door de anderen buitengesloten wordt en wil meer informele gesprekken kunnen voeren. Hij kijkt heel droevig bij deze mededeling over sociale uitsluiting en dat ik me ook wel alleen moet voelen, zittend in zo'n afgelegen kamer op een vrijwel verlaten verdieping. Hij stelt voor om gezamenlijk te lunchen en zal hiervoor naar mijn kamer komen. Ik denk, prima, ok, misschien is het ook een goed idee om daarna even een ommetje te gaan lopen.
Nadat we een paar dagen later na de lunch even een paar straten om zijn gaan lopen kom ik Louise, de directiesecretaresse tegen die zegt: 'heb je fijn met Dennis gewandeld'? op een toon alsof ze wil suggereren dat ik een jongere minnaar aan het veroveren ben. Dit is de eerste waarschuwing die ik krijg.
Dennis blijft komen, maar na de lunch wandelen, laat ik voor wat het is en ga niet meer. Ook Dennis heeft over onze wandeling wat suggestieve opmerkingen van collegas gekregen.
Dennis blijft klagen over de collegas, brengt ook prive situaties op, en vraagt of ik interesse heb om zijn huis te zien waarin hij bepaalde verbeteringen heeft aangebracht. Hij klaagt over buren waar hij conflicten mee heeft en vertelt over plannen die hij heeft met zijn priveleven.
Ik laat Dennis praten, vertel heel weinig over mezelf maar laat wel doorschemeren dat ik een levensgezel heb. Omdat ik weer op reis moet, Jeff Lowe, mijn tweede manager houdt de druk op mijn werktempo hoog en ik moet hard pleiten om tussen opdrachten door twee weken thuis te mogen zijn, komt er niet van om op de uitnodiging van Dennis in te gaan.
Wanneer ik na vier weken terug ben op kantoor staat die maandag Dennis al weer voor mijn deur om de lunch gezamenlijk op mijn kamer te nuttigen. Omdat hij wel een vlotte sociale babbel heeft is het ook wel gezellig, in elk geval gezelliger dan om de lunchtijd alleen door te brengen. Tijdens mijn reizen lunch ik normaal gesproken gezamenlijk met het lokale management dus de overgang van een drukke lunchtafel naar mijn afgelegen geisoleerde kamer op mijn basiskantoor is elke keer weer groot. Zo gaat het geruime tijd door.
Het begint me wat te irriteren. Altijd op dezelfde tijd staat Dennis voor mijn deur om te lunchen. Ik heb niets met hem te bespreken, kan weinig met hem delen van mijn bezoeken aan andere vestigingen want die informatie is vertrouwelijk. Ik wil geen opmerkingen maken over cultuurverschillen tussen landen die iedereen, Dennis ook, me altijd wil ontfutselen omdat ik niet geloof in zulke algemeenheden.
Dennis heeft altijd hetzelfde verhaal over zijn slechte verstandhouding met zijn collegas, waar ik weinig van waarneem wanneer ik op die verdieping rondloop om even met deze of gene bij te praten. Hij lijkt vaak juist gemoedelijk in gesprek te zijn met hen en pas wanneer hij me ziet wendt hij zich van hen af, wat mij de indruk geeft dat er een toneelstuk wordt opgevoerd. De anderen kijken me dan wat dubbelzinnig aan.
Dan komt Dennis met het verhaal dat hij denkt dat er in mijn kamer microfoons zijn aangebracht, dat ik mijn kamer hierop moet controleren. Hij brengt het verhaal op een fluistertoon alsof hij wil voorkomen dat opgenomen wordt dat hij me informeert over microfoons die maken dat bekend wordt wie op mijn kamer komt om iets met me te bespreken. Ik wuif het weg als onzin, hij blijft aandringen en zo doorzoeken we mijn kamer om hem gerust te stellen. We kijken onder de tafel, onder alle stoelen, speuren het plafond af, kijken achter de kasten en vinden niets. Hij blijft volhouden dat er microfoons aangebracht zijn. Het maakt wel dat ik nadenk over wat, mocht het zo zijn, de consequenties zijn.
Ik hoor in mijn hoofd de echo van de waarschuwing van Ben Palmer: Luca Romano wil zoveel mogelijk priveinformatie van medewerkers waar hij de focus op zet. In mijn hoofd hoor ik weer de vraag van Luca Romano hoe het komt dat ik altijd alles weet toen hij me tijdens een bezoek aan Akron uitnodigde voor een gesprek. Jeff Lowe die er ook een keer op heeft gehint; het zingt rond in mijn hoofd: 'we vragen ons af hoe je steeds weer bepaalde informatie hebt, van wie je dit hoort'.
Ik heb eigenlijk nooit besprekingen op mijn kamer, maar ga altijd naar degene met wie ik iets te bespreken heb, bel zelden zakelijk omdat ik mijn besprekingen tijdens mijn reizen voer en de enkele keer dat ik prive bel zijn het heel feitelijke gesprekken zoals over een reparatie thuis maar nooit heel persoonlijk. Alle jaren daarna speur ik een heel enkele keer mijn kamer af op aanwijzingen die kunnen duiden op de aanwezigheid van een microfoon, maar zie ze nooit.
Later, in het iPod tijdperk met een speaker kan ik hele dagen muziek opzetten terwijl ik aan mijn rapport zit te werken en verheug me erop hoeveel tijd het zal kosten om dit af te luisteren, mochten er microfoons aangebracht zijn. Verder ben ik nog alerter dat ik alleen correct verwoorde gesprekken voer en die wanneer mogelijk in de werkruimte van mijn gesprekspartner heb. De twijfel blijft, al die jaren.
Wanneer Dennis op mijn kamer zit te eten en te keuvelen zorg ik ervoor nooit te dicht bij hem te komen. Ik blijf zelf achter mijn bureau zitten, stapel mijn papieren wat op zodat hij ze niet kan lezen en eet mijn boterhammen en de soep die ik al eerder heb gehaald. Omdat ik voor de soep naar de kantine loop sluit ik de deur af wanneer ik de kamer verlaat en normaal gesproken staat Dennis voor de deur te wachten wanneer ik terugkom.
Tot Dennis zich verspreekt en de opmerking maakt dat Frank Sanders hem zo af en toe vraagt naar zijn bezoeken aan mijn kamer. Hij heeft hem zelfs gesuggereerd om op mijn kamer te lunchen. Dit komt met hun verschil in hierarchie in de organisatie zo goed als neer op het geven van een instructie.
Dit verscherpt mijn gevoel van sociale onveiligheid. Waar zijn ze op uit. Is hij het lokaas om mij in een kantooraffaire te storten die mij mijn baan zal gaan kosten omdat ik onafhankelijk van de organisatie moet zijn. Wanneer ik me zou laten gaan, zou hij me dan van seksuele intimidatie beschuldigen. Er is een groot leeftijdsverschil, Dennis is nog jong, en ook een groot hierarchisch verschil. Hij is een beginnend medewerker die ze steeds geen promotie hebben gegeven vanwege zijn opvliegendheid en ik ben een goed betaalde professional met een salaris waar een aantal oudgediende jaloers naar kijken.
Hoe ze mijn salaris weten. Daar kom ik zelf pas veel later achter. De zoveelste controller van mijn basisvestiging toont me dat het gedetailleerde overzicht van mijn eenpersoonsafdeling achter dat van de financiele afdeling wordt gevoegd en zo onder een groot aantal medewerkers verspreid waardoor deze steeds van mijn salaris op de hoogte zijn. Na een forse salarisverhoging vraagt een van hen me zelfs waarom ik die verhoging heb gekregen, terwijl hij alleen de inflatiecorrectie heeft ontvangen.
Bij een begin van een kantoorrelatie die voor gebrek aan scheiding in taken zorgt, moet bij ons type bedrijven degene met de hoogste hierarchische rang weg. Is dit de val die Frank Sanders heeft opgezet. Hij is zelf persoonlijk bekend met dit fenomeen. Zoals ik ooit van een PZ medewerker heb begrepen zijn er in de loop der jaren diverse malen klachten over hem binnengekomen die nooit door getuigenis van derden bevestigd konden worden. De afdeling PZ die op mijn verdieping, vlak naast mij hun werkkamers hebben, kamers met stenen muren vanwege het vertrouwelijke karakter van hun werkzaamheden, zien zo Dennis elke dag voor de lunch mijn kamer binnenlopen.
Ik bespreek nu vrijwel niets meer met Dennis. Ik zeg, ok je kunt hier eten wanneer je wilt maar verder ga ik mijn eigen gang. Ondertussen zorg ik ervoor dat ik me altijd aan de andere kant van de tafel bevind als waar Dennis is. Zelfs wanneer hij naar het raam loopt om iets aan te wijzen kom ik niet overeind. Hij blijft komen, ook al ga ik soms gewoon weer aan het werk wanneer hij nog zit te eten.
Altijd wanneer ik na een reis terugkom staat hij onmiddellijk weer voor de deur, terwijl ik me dan soms afvraag hoe hij weet dat ik terug ben omdat ik rechtstreeks mijn kamer binnen ben gelopen en nog helemaal niet voor wat sociale gesprekken op de bovenverdieping ben geweest.
Zelfs wanneer ik na een reis van 5 weken en daarna 3 weken vakantie in de zomer pas na 8 weken terug ben staat hij er vanaf de eerste dag weer. Zegt dat hij me gemist heeft, hoe fijn het is dat ik terug ben. Hij vertelt over afdelingsverwikkelingen die zich hebben voorgedaan terwijl ik weg was.
Wanneer dit zich een aantal malen heeft herhaald heb ik het gehad. Ik zeg hem dat ik eigenlijk niets met hem te bespreken heb. Ik mopper hardop in de gang wanneer Mark Verhoeven, de PZ medewerker, langsloopt waarop die verbaasd vraagt wat er aan de hand is. Mark Verhoeven geeft me het advies gewoon te zeggen dat ik voortaan weer alleen op mijn kamer wil lunchen.
De volgende dag zeg ik Dennis dat hij beter kan werken aan de verstandhouding met zijn directe collegas en met hen lunchen en dat ik zo af en toe met hem op zijn kamer zal komen bijpraten, ongeacht of door de dunne wanden met glazen ramen iedereen dan mee kan luisteren. Dat wat we bespreken toch niets geheims is. Onwillig stemt hij ermee in.
Zijn heftige emotionele woede uitvallen tegen zijn collegas blijven doorgaan. Hij krijgt geen salarisverhoging ondanks dat hij uitstekend functioneert wanneer het op het uitvoeren van zijn werk aankomt, zoals ik vaststel wanneer ik volgens de planning die Jeff Lowe me geeft, zijn werk professioneel doorneem.
Ik kan hem alleen adviseren een andere baan te zoeken waar hij de bij Chespo opgedane ervaring kan gebruiken en waar hij wel gewaardeerd wordt. Hij vertrekt na ruim een jaar maar heeft, volgens geruchten van de anderen, ook bij die nieuwe werkgever al snel samenwerkingsproblemen.
Wanneer ik later met Frank Sanders bijpraat en bij hem in een voor hem onbewaakt moment naar Dennis vraag bevestigt hij dat Dennis elke vrijdag verslag heeft uitgebracht over zijn lunchbezoeken aan mijn werkkamer, over wat besproken is en over hoe ik me heb gedragen. Wanneer Frank Sanders zich realiseert dat hij zich dit heeft laten ontglippen, zegt hij dat ik een vos ben en kijkt hij van me weg wanneer ik hem aankijk.
Nog jaren daarna zal Jens Greipel, een andere financiele controller die voor Frank Sanders heeft gewerkt me een vos noemen wanneer ik feiten opbreng die hem niet goed uitkomen.