Mackay
In het voorbijlopen viel mijn oog op hem. Hij komt me bekend voor maar ik kan me niet herinneren hem ooit gezien te hebben. Ik word niet aan hem voorgesteld en het komt er niet van een gesprek aan te knopen om het onderwerp op een eventuele eerdere ontmoeting te brengen.
Tijdens een ander bezoek, enkele maanden later met eveneens vrijwel continue besprekingen en trainingen kom ik hem weer enkele keren tegen. Het uiterlijk valt op, ongeveer midden 50, groot en blond, wat kalend met een daartegen afstekend rond en wat rood gezicht, een noord Europees uiterlijk. Vreemd dat hij me zo bekend voorkomt want normaal gesproken zal ik hem nooit ontmoet hebben vanwege de regionale afstanden tussen Europa en de VS. Ik heb dan wel geen absoluut maar toch wel een vrij goed geheugen voor gezichten, en herinner ze me soms jaren later nog. Wanneer ik hem nog een keer zie lopen tijdens een bijeenkomst gaan mijn gedachten terug naar Australie en het bezoek aan Mackay. Die connectie blijft in mijn hoofd ronddraaien en in mijn gedachten komt die reis terug. Mijn gedachten blijven hangen bij het verblijf in Mackay en het is zijn uiterlijk wat in het beeld past. Vreemd dat zijn uiterlijk die herinnering ophaalt want ik denk zelden of nooit aan die tijd. Het hier en nu houdt me voldoende bezig.
Toch laat de gedachte dat ik hem eerder heb ontmoet me niet los en ik overweeg mijn collegas te vragen of ze weten of hij begin jaren negentig in Australie was en Mackay bezocht heeft. Toch kleeft hier een risico aan. De ene collega kan ik het beter niet vragen, die zou onmiddellijk door hebben dat, wanneer ik zoiets vraag, het niet helemaal pluis is en proberen te achterhalen wat achter mijn vraag steekt. De ander dan, maar die zou hem wat ondoordacht gewoon vertellen dat ik ernaar gevraagd heb. Wanneer hij het wel is en mij ook herkend heeft geeft hij zeker een ontkennend antwoord, wetend waarom ik dit te weten probeer te komen. Ik ben dan wel 20 jaar ouder geworden, maar iedereen die me lang niet heeft gezien zegt over het algemeen dat ik weinig veranderd ben.
We zijn begin jaren negentig voor werkzaamheden met een team in Melbourne, Australie. Ons team is uitgebreid met enkele specialisten vanuit de VS. We hebben deze werkzaamheden in de periode van eind oktober tot begin december, voorjaar in dit deel van de wereld, gepland omdat dit de meest plezierige periode is om Australie te bezoeken.
We verblijven in een klein appartementencomplex vlakbij de Yarra rivier, waar alle appartementen op de begane grond om een binnenplaats liggen. De Australische nationale feestdagen zijn meer voor sport evenementen dan voor historisch belangrijke data in de geschiedenis van dit continent en zo is ons al van te voren verteld dat gedurende de viering van de Melbourne Horse Cup race het voor ons aan te raden is om ook vrije dagen op te nemen. In het jaar dat wij in Australie zijn valt de Melbourne Horse Cup race op een donderdag zodat we vanaf de woensdag tot de volgende maandagochtend aanvang werktijd een extra lang weekend hebben en een reis kunnen maken om wat meer van Australie te zien.
In onze vrije tijd spreken we vaak over waar we heen zullen gaan en de weken verstrijken, terwijl de datum van de feestdag in de tweede helft van november steeds dichterbij komt. We kunnen het als team niet eens worden waar heen te gaan en ik wil toch wel een reis maken zodat ik het op een avond voor mezelf begin te regelen. Ik heb nog een restant aan punten van de Marriott hotelketen en denk over een boeking in een Marriott hotel, waar dan ook, om de punten te besteden. In het pre-internet tijdperk bestaat het inwinnen van informatie nog uit het plegen van telefoontjes en de Marriott dame vertelt mij vrolijk dat het dichtstbijzijnde Marriott hotel in Hongkong is en of zij daar voor mij een reservering kan maken. Dit lijkt me wat ver weg voor een lang weekend vanuit Melbourne zodat deze optie vervalt. Het volgende alternatief is een bezoek aan de Great Barrier Reef en het volgende telefoontje om dit verder uit te zoeken is al succesvol. Zo heb ik dezelfde avond nog een vluchtreservering voor donderdagochtend naar een resort in Mackay van waaruit snelle catamarans in enkele uren naar The Great Barrier Reef varen. Dit is in een enkel uur geregeld en ik bel een collega om hem te laten weten welke reis ik zojuist heb geboekt. Deze collega had hetzelfde idee en tot ons beider grote verrassing blijkt dat we een verblijf op hetzelfde resort met losse kleine villas geboekt hebben. Er zijn nu dus twee schapen over de dam en het is niet moeilijk om de volgende morgen nog twee collegas over te halen ook mee te gaan en uiteindelijk gaan we met ons vieren. Zij vertrekken al aan het eind van de woensdagmiddag. Ik heb mijn vertrek voor de donderdag geboekt omdat ik vermoed dat onze manager niet zo blij zal zijn met een vertrek op de woensdag, eerder dan einde van de normale werktijd.
Wanneer onze werkzaamheden wat verder gevorderd zijn komen ook onze en de US manager. Niet iedereen gaat mee naar Mackay. Een team lid zal naar Perth in West Australie vliegen om daar haar verre familie te bezoeken, onze eigen manager zal alle dagen in zijn appartement blijven om zoveel mogelijk cricket wedstrijden te zien en de US collegas zullen hun eigen plan trekken.
Normaal gesproken gaan we in de avond onze eigen weg, eten in een restaurant, of maken zelf iets klaar want je zit overdag al steeds op elkaars lip. Zo af en toe spreken we af ergens met elkaar wat te drinken. Zo ook de dinsdag in de week van de Melbourne Horse Cup race, als afsluiting voor de korte vakantie. We gaan met een aantal naar een bar. Ik ben niet een bar type en rond 11.00 in de avond vind ik het welletjes en wil terug naar huis zoals we allemaal ons appartement al na een week zijn gaan noemen. Onze manager heeft ons van te voren laten beloven dat wij, de dames, in de late avond niet alleen over straat zullen lopen en hij heeft de mannen van ons team op het hart gedrukt ons indien nodig te begeleiden. Mijn collega loopt met mij mee en hoewel de afstand klein is gaat hij ook niet meer terug naar de bar.
De volgende ochtend word ik wakker van een kabaal, buiten hoor ik een collega alsmaar roepen, word wakker, word wakker en dit gaat maar door. Uiteindelijk staan we allemaal buiten om te zien wat er aan de hand is. Een van het US team is totaal dronken terug gekomen uit de bar en is met de buitendeur open en zijn kleren nog aan op bed gevallen. Zo ligt hij daar, voor iedereen zichtbaar en zijn assistent, totaal ongerust, probeert hem wakker te krijgen, of in elk geval een teken te krijgen dat hij nog leeft. Uiteindelijk lukt het de assistent zijn manager wakker te krijgen, met toekijken van ons allemaal.
We moeten die dag ook nog werken. We hebben drie huurautos, en gedurende de periode dat we er zijn heeft dit geresulteerd in drie vaste chauffeurs waar ik er een van ben. Gedurende de commotie om de manager wakker te krijgen en de discussie wie op deze woensdag met wie mee naar kantoor zal rijden, in verband met de bagage van degenen die de woensdagavond al aan hun lange weekendreis beginnen, is er nogal wat tijd verstreken en het loopt inmiddels al tegen elf. Er is in elk geval een auto vertrokken, mijn collega met enkele team leden. De US assistent zal wachten tot zijn manager wat opgeknapt is en klaar om zich op kantoor te vertonen. De anderen rijden met mij mee. Alles blijft nog redelijk in harmonie, tot een collega de opmerking maakt dat het niet meer de moeite is om nog naar kantoor te gaan en dat het beter zou zijn om rechtstreeks naar het vliegveld te rijden. Het gezicht van onze manager verstrakt nu helemaal en ik probeer mijn collega duidelijk te maken dat, wat er ook gebeurt het nodig is om, ook al is het maar voor een half uur, naar kantoor te gaan, want er gaat nu een grote bui hangen.
Uiteindelijk, zijn we vroeg in de middag toch allemaal op kantoor, dat op ongeveer 45 minuten rijden van ons appartementencomplex ligt en gaan we, zij het voor even, nog aan het werk. We zitten in een kantoor waar als in een schoolklas bureaus voor iedereen zijn neergezet. Onze manager, algemeen verantwoordelijk voor de werkzaamheden, behoudt zijn strakke gezicht en vraagt op een bepaald moment onze aandacht. Ik denk, hier komt het. De donderbui komt, woedend als hij is. Of we onze verantwoordelijkheid wel kennen, dat we in Australie zijn voor ons werk en niet voor vakantie, wat lokaal management wel van ons zal denken en welke rapportering er over ons terug zal gaan naar het hoofdkantoor en of deze werkzaamheden met de zeldzaam mooie reizen dan nog wel aan ons team zullen worden toebedeeld. Een eindeloze tirade. En hij zal alle paspoorten innemen, van iedereen, zodat niemand nog op reis kan en we zullen het gehele weekend moeten werken. Ik heb mijn paspoort niet bij me, dus op dat moment kan hij het ook niet innemen en ik waag het de opmerking te maken dat ik niet al op woensdag vertrek, maar pas de donderdagochtend. Dit werkt niet kalmerend zoals ik hoop, maar hij wordt nog bozer, zo dit nog mogelijk is, onder het uitroepen van; het is allemaal jouw schuld, jij bent hiermee begonnen. We houden ons vervolgens maar zo stil mogelijk totdat de bui is overgewaaid. Aan het eind van de middag gaan de anderen naar het vliegveld en ik met een wat stille manager terug naar onze appartementen.
De volgende ochtend moet ik vroeg op voor de vlucht van 6.30 uur en als ik ergens niet goed in ben dan is het in vroeg opstaan. Normaal, overdag, zou het zeker anderhalf uur duren om de afstand tussen ons appartement bij de Yarra rivier en het vliegveld te overbruggen. Ik heb nog geen twee uur tot vertrektijdstip van het vliegtuig en met dat ik me dit realiseer neem ik me voor de vlucht te halen. Het is een goede auto die snel optrekt. Net weggereden bij het appartement zie ik een andere auto, overdag niets vreemds, maar om 5 uur in de ochtend valt dit op. De bestuurder gedraagt zich vreemd, hij probeert me te snijden en er zijn geen andere medeweggebruikers. Dit is het gedrag waar mijn manager ons voor gewaarschuwd heeft en waarom wij later in de avond niet alleen zonder begeleiding van onze mannelijke collegas op straat mogen lopen. Inmiddels geheel gewend aan het links rijden in Australie rij ik zo hard ik kan om de achtervolger kwijt te raken. Bij rode verkeerslichten is hij weer bij me en begint het racen opnieuw. Vastbesloten me niets te laten overkomen overschrijd ik de snelheidslimieten en dicht bij het vliegveld geeft hij het op. Ik ben er binnen 45 minuten, genoeg tijd om de vlucht te halen. Op het vliegveld in Brisbane heb ik een wachttijd en zie op de televisieschermen die overal geplaatst zijn de paardenrace. Dit is het enige dat ik zie van het Melbourne Horse Cup evenement, de feestdag die ons dit mooie lange weekend heeft gegeven. Dan brengt de verbindingsvlucht me van Brisbane naar Mackay.
De anderen komen me afhalen in een toeristische auto die ze voor deze dagen gehuurd hebben. De auto heeft een open dak en lijkt wat op de historische door paarden getrokken wagens waarin toeristen in steden rondgereden worden, of, nog beter, op een soort tuk/tuk. De indeling op het resort is al gemaakt bij aankomst van de anderen en mij is ook al een villa toegewezen, prachtig gelegen met uitzicht op de Stille Oceaan die ik in gebruik neem, in de buurt van die van de anderen. Een heerlijk resort met een zwembad, strand en het water van de Stille Oceaan. Er wordt gesurfd, door de anderen toegekeken vanaf het strand, gezwommen en gezond en zo genieten we van onze tijd daar.
Hier zwemmen in de oceaan kan alleen in een gedeelte dat het resort met netten heeft afgescheiden van het open water. De giftige kwallen maken het onmogelijk om vrij het water van de oceaan in te gaan. Dit is opvallend in Australie, de natuur heeft veel vijandige elementen, giftige kwallen, giftige slangen, de felle zon die dan ook nog door een gat in de ozonlaag schijnt, en dan verder nog eventueel haaien voor wie zich zwemmend in hun habitat begeeft en in het noordelijke Arnhemmerland de krokodillen. Dit is wennen voor ons, komend uit het beschermde Europa waar de natuur vrijwel geen bedreiging vormt.
De volgende dag nemen we de catamaran, wij vieren met verder nog een paar andere toeristen om de Great Barrier Reef te zien. Die ligt toch verder weg dan eerst gedacht. We vertrekken vroeg in de ochtend en met de snelle catamaran zijn we dan tegen de middag bij de Great Barrier Reef. Daar gaan we over in een glasbodemboot voor een excursie. Fantastisch, om dit in het echt te zien en niet alleen in natuurfilms of op fotos. We krijgen nog een uur om zelf wat te zwemmen en te snorkelen. In het ondiepe gedeelte is de afstand tot de bodem anderhalf tot twee meter, wat goed is voor een niet geoefende zwemmer als ik, maar aan de rand, waar de onpeilbare diepte begint, voel ik me niet op mijn gemak. Snel terug naar het veilige ondiepe gedeelte met het ponton waar de catamaran ligt afgemeerd. Zwemmen rondom de boot of het ponton voelt een stuk veiliger. Daarna varen we weer met dezelfde snelheid terug naar het resort waar we rond 5 uur aankomen.
Zwemmen in de oceaan gaat niet, dus dan maar in het zwemband. Een collega heeft het rossige haar en de lichte huid van een Ier, gebruikt geen zonnebrandcreme en kan ook niet zwemmen. Hij verdedigt dit door te zeggen dat hij onder water blijft dobberen en denkt zo niet te verbranden. De volgende dag weten we beter en heeft hij een vuurrood verbrande buik. Ik zwem wat rondjes in het zwembad, blijf ook enige tijd wat dobberend op mijn rug drijven. Na een half uur zie ik mijn collega nog steeds, alsof hij op wacht staat bij het zwembad en ik vind dat hij wat vreemd om zich heen kijkt. Na mijn vraag of er iets is wijst hij op een man, die ik vanuit mijn ooghoeken nog net achter een struik zie verdwijnen. Grote man, een wat dikkig hoofd en nek, rood verbrand, licht blond haar, het noord Europese uiterlijk van een Fries of iemand uit Scandinavie. Ja vervolgt mijn collega, ik vond dat die man zo vreemd naar je keek terwijl ja aan het zwemmen was en vond het beter een oogje in het zeil te houden om zeker te zijn dat je veilig bent. Trouwe collega die daarna ook nog meeloopt naar mijn villa om er zeker van te zijn dat ik daar goed aankom. Het geeft toch een ongemakkelijk gevoel dat iemand, een man met het fysiek dat ik zeker niet aan kan, om me heen loopt te sluipen en ik besluit om alle gordijnen dicht te doen, deuren op slot, ramen dicht tot de volgende ochtend de zon schijnt en het tijd is voor het ontbijt.
Die dag gaan we met ons vieren met de tuk/tuk een tochtje maken naar het resterende regenwoud in de buurt van Mackay. De collega die de tuk/tuk gehuurd heeft besluit samen met zijn nauwste collega waar we heen gaan en ik en mijn collega vinden het prima.
De zondag gaan we met zijn vieren weer terug naar Melbourne om aanvang werktijd maandag allemaal weer op kantoor aan het werk te zijn. Ons andere teamlid is terug uit Perth, onze manager heeft zich losgemaakt van de cricket wedstrijden op de televisie, de US manager is nuchter op kantoor verschenen en zijn assistent werkt als altijd gewoon door.