Sterke Parkeerverhalen
Parkeren is een kunst waar ik soms wat problemen mee heb. Niet zozeer met de technische kant van het fysiek plaatsen van de auto; even goed opletten en het lukt me, hoe en waar dan ook, maar meer met de organisatorische zaken er om heen.
Nederland - Schiphol
Nog niet zo lang geleden wilde ik op een maandagmiddag op Schiphol de auto wilde parkeren. Omdat ik normaliter met de trein, of wanneer ik veel bagage heb, met de taxi ga waren losse opmerkingen van collegas over de tijd die nodig is om de auto te parkeren vanwege volle parkeergarages aan me voorbijgegaan. Het gebruik van de irisscan maakt ook dat ik overal door kan lopen en dan geen vertragingen heb, dus met reservetijd vanwege vertraging reken ik niet. In de parkeergarage op Schiphol zie ik slechts twee open parkeerplaatsen, allebei heel nauw omdat de autos aan beide zijden over de streep staan. Ik realiseer me dan pas dat de vertrekkers allemaal al weg zijn en het nog te vroeg is voor degenen die de maandag terug zullen komen en daarom vrijwel alle parkeerplaatsen bezet zijn. Van de twee open, krappe parkeerplaatsen kies is er een, rij mijn auto met een draai vlak langs de ene auto tot halverwege zodat ik nog net via de achterdeur uit kan stappen en duw de auto met de hand verder, en wel zo dat hij met een paar centimeter ruimte van beide autos geparkeerd staat. Ik vertrouw erop dat de anderen eerder dan ik hun auto zullen komen ophalen en ik bij terugkomst geen problemen zal hebben. Het is meer dat ik soms de auto parkeer en dan vergeet waar, of dat ik de locatie en het nummer van de parkeerplek niet noteer. Dan moet ik straten en vooral vliegveldparkeergarages afzoeken om de (huur) auto weer te vinden. Het is wel altijd gelukt. Het komt ook nooit bij me op dat de auto wel eens gestolen kan zijn. Hij moet er zijn, maar waar, op een keer na dan.
Nederland - Binnenstad Rotterdam
De eerste keer dat me dit overkomt, is met de auto van mijn ouders die ik gebruik om in het centrum van Utrecht, vlak bij de Dom, lessen te volgen. Op een keer loop ik naar de straat waar ik de auto vaak parkeer. Hij staat er niet en ik herinner me alleen dat ik eerder op de avond een probleem had een parkeerplek te vinden maar weet niet meer in welke straat ik die uiteindelijk gevonden heb. Ik begin systematisch de straten in de omgeving af te lopen, elke keer een heel eind de straat in en dan weer terug. Tot ik hem uiteindelijk, na bijna een uur zoeken, zie staan, alleen, alle andere geparkeerde autos zijn al vertrokken. Opgelucht stap ik in en rij naar huis. Wanneer ik al lang zelf een auto heb zal het ook diverse keren gebeuren dat ik bij vrienden in Rotterdam de auto parkeer en mijn werktas erin laat liggen. Later zal blijken dat de deur aan de kant van de bijrijder wekenlang niet op slot was, omdat ik vergeet deze, na de enkele keer dat hij gebruikt wordt weer op slot te doen. Een keer krijg ik argwaan omdat ik de indruk heb dat mijn werktas open is geweest. Er zat niets van waarde in, ik mis niets en de auto is ook nooit gestolen.
V.S. - Los Angelos
Later, op vakantie in de V.S. bij Los Angelos ligt er een briefje in de auto van security dat de auto niet op slot was en het raam openstond, met een zeer gedetailleerde beschrijving van de in acht te namen parkeerregels in die garage en de risicos van het niet goed afsluiten van de auto. Alle achtergelaten bagage ligt nog gewoon in de auto.
V.S. - Baltimore
Dan gaat het wel een keer fout. In het hotel in Baltimore wordt de huurauto gestolen. Het hotel heeft valet parking omdat rondom het hotel diverse druk bezochte parkeergarages liggen en de concierge dan een plek zoekt, in welke garage ook. Op een zondagavond half december kom ik terug van een dagtrip met de auto. Niet de vertrouwde concierge staat achter het tafeltje maar iemand anders, niet in het hoteluniform maar wel op vrijwel identieke, in dezelfde kleuren, gekleed Hij zegt; Oh, you can give me the keys. Ik kijk hem aan, en dan naar de receptiebalie maar daar zijn op dat moment ook anderen. Het lijkt me van een te groot wantrouwen getuigen om hen te vragen of deze persoon inderdaad bij het hotel hoort en hij staat ten slotte, zoals de concierge, achter het tafeltje. Ik geef hem de sleutel en probeer het vage gevoel dat iets niet klopt te vergeten. De volgende ochtend, wanneer ik wakker word bel ik of ze de auto willen ophalen. Dit is de routine. Ik hoor de aarzeling in de stem van de concierge. Dan belt hij 10 minuten later terug. We hebben de sleutel niet en we hebben je voor gisteren ook nog staan als afwezig. We vroegen ons al af; did she not come back. Ik ga naar beneden en beschrijf de situatie van de avond ervoor en geef een beschrijving van de man aan wie ik de sleutel heb gegeven. Het blijkt dat op die zondag voor het personeel een kerstavond was georganiseerd. Kennelijk heeft iemand hier lucht van gekregen en de situatie gebruikt om de autosleutels zo in zijn bezit te krijgen en met de auto weg te rijden. In elk geval is het een bij de politie bekende truc om autos te stelen, volgens de agent die rapport opmaakt. Binnen een uur staat een andere auto gereed, zodat we dan toch naar ons werk kunnen. s-Avonds ben ik nog zo van slag dat de teamleider me niet alleen wil laten. Hij wil ook zijn avond in een sportcafe niet missen waar op grote schermen de wedstrijden van de zondag nog een keer worden vertoond en zo ga ik mee naar het sportcafe. Los van het bedienend vrouwelijk personeel die als bunnys met een grote pluimstaart rondlopen en ik zijn er verder geen vrouwen en na hier de rest van de avond onder toeziend oog van mijn collega doorgebracht te hebben vinden we allebei dat ik wel genoeg hersteld ben van de shock van de autodiefstal.
V.S. - Baltimore bij Avond
Later, in januari van het volgende jaar, zijn we in Baltimore verhuisd naar een ander hotel. Een duurder hotel maar omdat in januari bijna niemand reist, hebben we grote kortingen kunnen bedingen. De portier zegt me altijd vriendelijk gedag en regelt indien nodig een taxi of wat dan ook voor me. Op een zaterdagavond ga ik naar het theater, naar een musical voorstelling, Les Miserables, of Phantom of the Opera of zo. Het theater is dicht bij het hotel, vijf blokken rechts en twee links, of andersom, in elk geval op loopafstand. Ik loop na de voorstelling terug naar het hotel, ondanks dat ik weet dat dit niet veilig is. Ik kom langs een parkeergarage dicht bij het hotel. Daar staat een bewaker met een grote knuppel te zwaaien terwijl hij door meerdere jongens wordt belaagd die de garage proberen binnen te gaan. Ze letten niet op mij en ik slip erlangs. Bij het hotel komt de portier, wanneer hij me ziet aankomen, me al tegemoet. Hoe ik het in mijn hoofd haal om in de avond lopend terug te komen, hij zou het zelf niet eens doen en of ik niet weet hoe gevaarlijk het is. Ik vertel hem niet wat ik zojuist heb gezien en ben alleen maar heel blij hem te zien en terug te zijn in het hotel.
Italie - Spello
Ik ben voor een aantal weken in een hotel in Spello in Italie. Omdat de reis te veel tijd neemt ga ik om de twee weken voor het weekend naar huis en het tussenweekend gebruik is om wat van dit deel van Italie te zien. Zo bedenk ik een zondagtrip naar Urbino. De huurauto staat op een algemene parkeerplaats, dichtbij de kerk van Spello. Na het ontbijt wil ik vertrekken en zie dan dat een grote 4wd zo geparkeerd staat dat ik er niet, of alleen met veel stuurmanskunst uit kan. Ik bekijk het van alle kanten, met grote twijfels of dit me gaat lukken. Dan komt de parkeerwachter aanlopen. Hij heeft de auto al zien staan en vraagt of hij het mag proberen. Ik geef hem de sleutel en hij stapt in. Rond die tijd komen de boeren uit de vallei naar Spello om naar de kerk te gaan. De een na de ander komt aan en voegt zich bij de groep, uiteindelijk wel 40 boeren en hun vrouwen die afwisselend toe kijken en de parkeerwachter aanwijzingen geven bij het manoeuvreren. De parkeerwachter transpireert sterk en het zweet loopt in straaltjes langs zijn gezicht. De auto vordert en soms met een enkele centimeter ruimte blijft de parkeerwachter manoeuvreren tot hij de auto uit de parkeerplaats heeft. Trots stapt hij uit en geeft me de autosleutels terug. De boeren kijken, praten en laten hun goedkeuring en trots luid blijken Ik bedank de parkeerwachter hartelijk. Dan schrijft hij een boete uit en plakt die op de ruit van de 4wd. De boeren en hun vrouwen die van een afstand hebben toegekeken verdwijnen in de kerk. Ik ga op weg naar Urbino, wat een ontzettend leuke stad blijkt te zijn. Wanneer ik enkele weken later de auto bij de verhuurmaatschappij inlever zeggen ze; ja, we kennen deze auto. Hij wordt heel grondig geinspecteerd, ongelovig bijna dat er geen beschadigingen zijn alsof ze weten dat de auto vastgezet was. Wat ze niet kunnen weten is dat niet ik, maar de parkeerwachter de auto uit de parkeerplaats heeft gemanoeuvreerd.
Duitsland - Frankfurt Vliegveld Hotel
Duitsland is een ander verhaal. Ik ga vroeg in de ochtend naar Frankfurt voor een training in een hotel op het vliegveld van Frankfurt. Daarvandaan zal ik later op de dag naar Belgie rijden waarvoor ik mijn computer en de werkdocumenten bij me heb. Die heb ik gedurende de dag niet nodig. Ik heb kennelijk mijn parkeerdag niet, maar dat zal pas aan het eind van de dag blijken. Ik laat alle bagage, ook de computer, in de auto achter. De computer ligt op de achterbank van de auto. Voor de training heb ik verder niets nodig en ik denk de hele dag niet aan de geparkeerde auto. Aan het eind van de dag wil ik vertrekken. De hotel beveiliging komt naar me toe. Ze hebben de auto de gehele dag niet uit het oog verloren want hij is niet op slot en er staat een raam half open en ze hebben gezien dat de bagage, in elk geval de computer zo voor het meenemen ligt. Ze verzekeren me dat alles onaangeroerd aanwezig is. Ik verontschuldig me voor mijn onachtzaamheid, bedank ze hartelijk en wil de autosleutel opzoeken maar kan die niet vinden. Verloren? Maar dan wel op het terrein van het hotel want ik ben hier ten slotte met autosleutels aangekomen. Misschien heeft iemand ze gevonden. Ik vraag het bij de receptie en inderdaad zijn de sleutels daar afgegeven. Ze lagen op een balie bij de vestibule. Ook hen bedank ik hartelijk. Het was werkelijk mijn dag niet, maar gelukkig wat een goede zorg van het hotelpersoneel. Ik ga op weg naar Belgie en beland dan in een urenlange file omdat bij een botsing een vrachtauto over alle rijbanen heen is omgevallen en het uren duurt voordat de route weer vrij is.
Duitsland - Langs de Snelweg
In Duitsland heb ik pauze gehouden bij een benzinestation langs de snelweg. Het parkeerterrein is uitgestrekt en ik rij dezelfde snelheid als op de snelweg om mijn weg te vervolgen. Dan merk ik het stopteken van een politieauto op. Pech, wat is er. Ik stop en ze komen wat aarzelend naar me toe. Ze willen weten of ik een EHBO pakket heb. Dat heb ik niet, want in Nederland is dit niet verplicht, maar ik heb wel mijn toilettas waar wat pleisters in zitten bij me. Die laat ik zien, maar ze maken me duidelijk dat dit niet is wat ze bedoelen. En dan komt de aap uit de mouw, daar hebben ze me niet voor aangehouden. Ik heb veel te hard over de parkeerplaats gereden, zo hard dat ze het niet konden meten en nu kunnen ze me geen boete geven want hier zijn nauwkeurige metingen voor nodig, maar dit geeft aanleiding om te controleren of ik verder aan de regels voldoe. In Duitsland is het nodig een EHBO pakket bij je in de auto te hebben, en ik moet toegeven dat ik dat niet heb. Ik moet beloven bij het eerstvolgende benzinestation zo n pakket te kopen en drukken me op het hart niet meer zo hard te rijden, want wanneer ze het hadden kunnen meten had ik een boete gekregen. Opgelucht dat me dit in Duitsland overkomt en niet in bijvoorbeeld Engeland en ik er met een vriendelijke waarschuwing vanaf kom beloof ik te doen wat ze vragen. Ik stop bij het eerstvolgende benzinestation om een EHBO pakket te kopen. Dit verhaal vertel ik op kantoor en dit voedt de mythe dat ik heel erg hard rij, want wanneer de Duitse politie het niet kan meten moet het wel erg hard geweest zijn. Ik vertel niet dat de benodigde apparatuur gewoon niet in de politieauto aanwezig was.
Barcelona - Vliegveld
Op het vliegveld van Barcelona heb ik de huurauto nog een keer zonder opletten geparkeerd, zodat ik de volgende maandagochtend de vliegveldparkeerplaats heb afgezocht, daardoor zeker een uur later op mijn werk aankwam en daar begroet word met de opmerking; je bent laat, is er iets gebeurd? Wat er is gebeurd vertel ik hen pas een aantal jaren later. Ik had in mijn herinnering aan de parkeerplaats slechts een vage opname van de positie ten opzichte van de vliegtuighal en een loopbrug, maar de auto stond aan de andere kant van die loopbrug dan ik dacht. Dit kwam zo. Ik zou eigenlijk van Valencia vertrekken maar, in plaats van de oostelijk richting voor het vliegveld aan te houden hield ik centrum aan. Hierdoor verloor ik zoveel tijd dat het vliegtuig al vertrokken zou zijn op het moment dat ik bij het vliegveld zou aankomen. Ik kijk hoeveel tijd ik nog heb voor Barcelona, deel dit op het aantal kilometers vanaf het tolstation waar ik op dat moment sta, wat resulteert in 160 kilometer per uur en bedenk dat het mogelijk moet zijn het vliegtuig in Barcelona nog te halen, rekening houdend met een kwartier vertraging op de wegen rond Barcelona voor verkeersdrukte en een kwartier om de vliegveldhal door te rennen. Ik ga op weg. Dit was in een tijd waarin Spanje en Nederland verkeersovertredingen nog niet uitwisselden en duurzaamheid en zuinig rijden nog niet aan de orde waren. Ik moet onderweg ook nog tanken en ondanks dat het verkeer op de wegen rondom Barcelona drukker is dan verwacht kom ik toch ruim een kwartier voor vertrektijdstip op het vliegveld aan. Ik parkeer de auto gehaast en vergeet dan dus om het nummer van de rij en de parkeerplaats op de parkeerkaart te noteren. Ik ren door de gangen om nog net op tijd bij de gate te zijn. Achter mij sluiten onmiddellijk de deuren van het vliegtuig voor vertrek. In die tijd boekte het reisbureau me rond, waarbij ik vertrek van Valencia en via Barcelona naar Amsterdam reis, maar op de maandag van Amsterdam via Madrid naar Valencia terugreis. Deze maandag moet ik dan ook op eigen kosten naar Barcelona reizen omdat daar de huurauto geparkeerd staat. De Spaanse luchtvaarmaatschappij geeft me, wanneer ze mijn probleem begrijpen, een heel goedkoop voordeelticket naar Barcelona. Dit voorval heeft me de naam gegeven dat ik sneller rij dan het vliegtuig vliegt en mijn antwoord hierop is; weten jullie niet dat elke huurauto een geheime knop heeft waarmee je deze in de turbostand kunt zetten waarna hij gaat vliegen.
Spanje - Setenil
Op vakantie in Spanje rijden we door Andalucia, op weg naar Ronda wanneer ik een afslag zie met de naam Setenil. Vaag herinner ik me dat dit het plaatsje is met de grotwoningen en terwijl ik voorstel hier even te gaan kijken, omdat we er al zo dicht bij zijn, heb ik tegelijkertijd ook de afslag al genomen. We rijden door, naar het plaatsje en wanneer Setenil centrum is aangegeven neem ik deze richting, in de veronderstelling dat ik dan wel een parkeerplaats zal vinden. Dan zie ik de straten nauwer worden, tot alleen de auto er nog door kan, en ik tegelijkertijd een bocht moet nemen en de weg hier ook steil naar beneden gaat. De mannen van Setenil kijken, maar lopen door, je ziet ze denken, deze auto is niet meer te redden en zal geheel beschadigd raken, total loss. De vrouwen kijken ook, lachen een beetje en komen dichterbij. Ondertussen hebben we de spiegels ingeklapt, wat een paar centimeter extra ruimte geeft. Dan gaan twee vrouwen aanwijzingen geven; vooruit, iets naar links, dan verder nog rechtdoor en rechtsdraaien. Zo loodsen ze me meter voor meter door de nauwe straat, tot die weer breder wordt en ze me nog lachend nazwaaien. Een paar honderd meter verder kan ik de onbeschadigd gebleven auto parkeren en kunnen we verder lopend Setenil verkennen.
Spanje - Hotelgarage.
Al het voorgaande zijn vingeroefeningen om de parkeergarage van het hotel dat ik in Spanje gebruik meester te blijven. Het hotel dat ik in Spanje gebruik heeft een smalle baan die zowel voor het inrijden als voor het uitrijden wordt gebruikt. Een smalle, nauwe bocht brengt je op de baan die naar de straat leidt. In alle jaren dat ik het hotel heb gebruikt heb ik toch een keer de zijkant geraakt, met de BMW die ik van de vestiging voor gebruik te leen had. Mijn verontschuldigingen voor de beschadigingen werden weggewuifd, ze weten dat dit in die garage kan gebeuren. In de eerste jaren dat ik er kom zijn alle plaatsen beschikbaar voor parkeren, ook die dicht bij de uitgang, aan de linkerkant wanneer je bij het uitrijden de bocht naar rechts moet nemen om op de helling te komen. Het kan toeval zijn, maar op de twee meest cruciale plekken staan vaak de grootste autos, Mercedes of BMW of een ander type zoals een 4wd, die dan ook nog niet naar achter zijn gereden, maar waarvan de neus ver vooruitsteekt. De wanden van de parkeergarage in de betreffende bocht zijn dan ook enigszins afgerond door het aantal autos die de wand geraakt hebben. In latere jaren heeft het hotel besloten die twee meest cruciale plaatsen voor gebruik te blokkeren. Die recht tegenover de helling is nog steeds beschikbaar en wanneer deze vrij is parkeer ik hier bij voorkeur mijn auto. De blokkade van de twee parkeerplaatsen maakt het mogelijk de bocht veel ruimer te nemen en zo zouden er geen problemen meer mogen zijn. Soms zijn er echter in het hotel op vrijdagavond recepties voor feestelijke aangelegenheden, zoals een huwelijk, maar omdat ik in het weekend vrijwel altijd naar huis ga deert het parkeerleed wat dan veroorzaakt wordt me niet, op een enkele keer na. Ik heb het een keer meegemaakt dat een van de grootste modellen Mercedes voor de, toen nog niet geblokkeerde twee parkeerplaatsen stond geparkeerd en zo vrijwel de toegang naar de helling blokkeerde. Ook de afrit naar de verdieping -2, waar wel twee rijbanen zijn, wordt op zo n avond als parkeerplaats gebruikt zodat de oprit als afrit gebruikt moet worden wat een heel moeizame bocht is. Zoals gezegd, het deert me al jaren niet meer omdat ik in het weekend naar huis ga, tot er later een keer een training voor Europa met veel bezoek uit de V.S. gepland is waar ik ook gedurende de twee weken bij aanwezig moet zijn. Omdat zij de instructie hebben de gehele twee weken te blijven moet ik solidair zijn en mag ik in het tussenweekend ook niet naar huis. Zogezegd, zo gedaan en op vrijdagmiddag, wanneer ik naar het hotel rij begint mijn geheugen zich te roeren en krijg ik een wantrouwig gevoel. De autoverhuurmaatschappijen zijn onvoorspelbaar in welke auto ze me geven, en in elk geval is het bijna nooit wat ik vraag, een heel normale Seat Ibiza. Zo heb ik nu een groter model Peugeot meegekregen. Rijdt heerlijk, daar niet van, maar hij neemt wel veel ruimte in. Ik rij de hotelparkeergarage in en op de helling zie ik het al. De twee parkeerplaatsen staan geblokkeerd, zoals nu al jaren, maar daarvoor staat een Mercedes geparkeerd, alsof de bestuurder niet begrijpt dat, als parkeerplaatsen geblokkeerd staan, het dan toch zeker niet de bedoeling is dat je daar dan nog voor gaat staan. Omdat ik al bijna beneden ben en het ook lastig is om weer achteruit de garage uit te rijden, besluit ik te proberen of ik de huurauto erlangs kan krijgen, onder het motto, mij deren beschadigingen niet, dan had je maar niet zo moeten parkeren. Ik manoeuvreer wat, en inderdaad, met minder dan een centimeter ruimte schuift de auto zowel langs de muur als langs de Mercedes. De verdieping -1 is dan al vol en ik had het kunnen voorspellen, er staat een auto geparkeerd op de afrit naar -2. Dalen via de opritbaan is heel lastig weet ik uit ervaring maar ik probeer het toch. Wanneer ik tot mijn schrik constateer dat ik de auto zo heb gemanoeuvreerd dat ik geen enkele kant meer op kan zonder of een pilaar, of een muur te raken schuift de auto er toch nog langs. Beneden is nog veel vrije parkeerruimte. De zaterdag wil ik een dagtrip maken maar bij het opstaan weet ik zeker dat de autos nog steeds onveranderd geparkeerd zullen staan, en dat hier zeker tot vroeg in de middag geen verandering in zal komen. Bij het ontbijt spreek ik een paar collegas en van een Duitse collega hoor ik dat hij uiteindelijk achteruit rijdend op de -2 verdieping is gekomen, dus zo slecht heb ik het niet gedaan. Hij is van plan de auto te laten staan tot de blokkerende autos weg zijn. Onder het motto van, ik ben erin gekomen, dus ik kan er ook weer uit, begin ik te manoeuvreren om uit de garage te komen. Van -2 naar -1 is hoe dan ook een lastige bocht maar moet lukken want die heeft nu geen extra obstakels. De Mercedes staat er in al zijn glimmende glorie nog steeds, schadevrij. Ik probeer of zijn spiegel in te klappen is, dit zou een paar centimeter extra speling geven, maar dit kan bij zo n auto dan weer niet. Ik rij mijn auto zo dicht mogelijk, met minder dan een centimeter ruimte langs de Mercedes en begin het manoeuvreren om met mijn rechterkant de wand niet te raken. Af en toe denk ik even aan de situatie in Italie toen de parkeerwachter mijn auto uit een nog onmogelijker positie haalde en probeer me te herinneren hoe hij dit deed en het hier nu net zo te doen. Uiteindelijk heb ik zoveel ruimte dat de auto erlangs gaat en begin ik aan mijn dagtrip, via de binnenwegen met de bloeiende amandelbomen naar het binnenland, naar het hooggelegen Morella, daar wat rondlopen, lunchen, en weer terug naar het hotel. De maandag erop hoor ik de verhalen aan. Een paar huurautos, die van personen uit de V.S., hebben in de parkeergarage grote beschadigingen opgelopen. Ze hebben hun klachten zover opgevoerd dat al begin van de week alle cruciale wanden en pilaren met stoot werende kussens zijn afgeplakt. Hier zijn in de loop van de week al weer beschadigingen aan te zien, wat niet zo gek is want de kussens zijn vrij dik en de vrije manoeuvreer ruimte wordt er minder door. Ze proberen het hotel aansprakelijk te stellen en claims in te dienen. Die hebben weinig kans van slagen omdat ik er met een grote auto in en ook weer uit gereden ben zonder schade op te lopen. Helaas is na dit voorval de parkeerplaats recht voor de helling, mijn favoriete plek, ook voor gebruik geblokkeerd.