De Niagara Waterval
Het is een koude winter. Natuurlijk is het leuker om de Niagara waterval bij een mooie zomerse temperatuur, op een zonnige dag te bezoeken. Ik heb het hele weekend voor me, de Amerikaanse collegas gaan allemaal naar huis, de vriendin van mijn Europese collega is overgekomen dus zij zullen het weekend samen weggaan, waarvoor hij de auto gevraagd heeft. De steden in de omgeving heb ik de afgelopen maanden bezocht en bovendien heb ik zo geen auto om zelf wat rond te rijden. Op de lijst met te zien, of te bezoeken terwijl ik hier ben staat nog steeds de Niagara waterval open.
Ondanks het winterse weer boek ik een vliegticket om de vrijdagavond naar Buffalo te vliegen. Daar zal ik vlak bij het vliegveld overnachten om de zaterdagochtend naar de Niagara waterval te rijden om de zondag, vroeg in de avond weer terug te zijn in mijn hotel van waaruit ik deze maanden werk. Verder zal ik wel zien hoe ik het bij de Niagara waterval invul.
Ik raadpleeg geen reisgids. Het enige wat ik echt wil zien is de waterval en het maakt me niet veel uit of ik ze in de zomer zie of, zoals nu, in de winter.
In het vliegtuig raak ik in gesprek met mijn buurman. Zoals vrijwel altijd in de V.S. wordt de standaardinformatie uitgewisseld zoals, waar kom je vandaan, waarom ben je hier, waar ga je heen en waarom en additioneel voor hen, of ze wel eens in Europa zijn geweest, of ze familiebanden in Europa hebben en, voor hen belangrijk, op welke universiteit in de V.S. ze afgestudeerd zijn. Na deze wederzijdse uitwisseling van persoonlijke informatie worden daarna specifiekere informatie of tips uitgewisseld. Wanneer hij hoort dat ik de Niagara waterval wil bezoeken kijkt hij wat bezorgd, vraagt of ik de weersvooruitzichten wel heb gehoord. Dat heb ik niet, ik heb er niet aan gedacht om na te gaan of een bezoek aan de Niagara waterval wel een goed weekenduitje is, rekening houdend met het voor het weekend verwachte weer. Volgens mijn buurman in het vliegtuig is voor de regio van de Niagara waterval voor het komende weekend sneeuw voorspeld. Mijn collegas, die wisten van mijn voornemen om in het weekend de Niagara waterval te gaan bezichtigen, hebben niets over de weersvoorspellingen en verwachte sneeuw gezegd. Na elkaar een goed weekend gewenst te hebben, waarbij wel de opmerking is gemaakt dat ze zelf ook graag de Niagara waterval een keer zouden willen zien is ieder zijn weg gegaan. De zondagavond zal iedereen weer terugkomen voor de komende werkweek.
Wat te doen, ik zit in het vliegtuig, het enige wat ik kan doen is bij aankomst mijn vlucht veranderen en met het eerste vliegtuig weer terugvliegen. Volgens mijn buurman is het niet zo erg dat dit nodig is. Hij adviseert me een grotere auto te huren, een klasse hoger dan ik normaal huur, een auto die meer grip op de weg heeft en wanneer ik dan voorzichtig rij zou het goed moeten gaan.
Ik bedank hem voor de tip en na aankomst op het vliegveld wensen we elkaar een prettig verblijf en zeggen we elkaar gedag.
Bij de autoverhuurmaatschappij vraag ik om een grotere auto. Het wordt een zwarte, prachtig glanzende Ford Mustang, een genot om in te rijden. Kijk, dit levert deze situatie me dan weer op, een schitterende auto. Buiten ligt inderdaad een flinterdun laagje sneeuw op de weg.
Omdat het al laat is stop ik bij het eerste het beste motel dat er gastvrij uitziet. Morgenochtend is het dan een klein stukje, hooguit 20 kilometer naar de Niagara waterval.
De volgende ochtend ontbijt ik op mijn gemak in het hotel en check-out. Ik zie wel waar ik de nacht van zaterdag op zondag doorbreng en onbewust ga ik er vanuit dat er bij zulke wereldberoemde bezienswaardigheden als de Niagara waterval zomer en winter ruime hotel en restaurant faciliteiten zijn.
Het is een stralende dag en ik ben al ruim voor de middag bij de Niagara waterval. Het is een imposante, rustig stromende met ijsschotsen overdekte watermassa die daarna als in het niets verdwijnt om vervolgens veel lager, in een brede waaier met meer en kleinere ijsschotsen verder te stromen.
Ik maak wat fotos. Er is vrijwel niemand anders, er is niets wat lijkt op hotels of restaurants, alleen aan de andere, Canadese, kant een soort cafe waar ik koffie krijg, maar waar duidelijk niemand op bezoekers heeft gerekend. Ik loop aan beide kanten wat om het water en het terrein heen. Het uitzicht is schitterend, de zon blinkt op de ijsschotsen die het zonlicht terugkaatsen en het voelt hier lang zo koud niet als in de zuidelijker gelegen stad waar ik werk.
Bij het bezoekerscentrum is toch wel op bezoekers gerekend want het is open en de een uur durende tour naar de bodem van de waterval wordt uitgevoerd. We gaan met een lift naar beneden zodat je op de bodem van de waterval, achter de waterstroom kunt kijken. Met nog een handvol andere bezoekers gaan we naar beneden, achter de waterval langs. Hoe goed ik ook kijk, ik zie geen water stromen, alleen een wit grijze muur waar wat water langs sijpelt. Beneden krijgen we uitleg. Door het koude winterse weer is de waterval bevroren tot een grote dikke muur van ijs waar we nu achter staan. Daar waar het in de zomer een klaterende waterval is met opspattend water is het nu een statisch bevroren muur waar het weinige water dat passeert langs glijdt.
Wat teleurgesteld dat ik niet de echte indrukwekkende waterval heb gezien waar het water met kracht neerspat, maar toch ook tevreden, want wie kan zeggen deze bevroren muur gezien te hebben sta ik na een uur weer boven. Wat te doen, hier is kennelijk verder niets te doen. Ik kan alleen koffie drinken met gebak maar er is zelfs nergens iets te eten.
Ik loop nog wat rond, geniet weer van het mooie weer en het schitterende uitzicht boven de met ijsschotsen overdekte watermassas waar het zonlicht in weerkaatst, zowel boven als beneden en kijk verder om me heen. In de verte gaat de weg naar Canada, waarom ga ik daar niet heen, Toronto stond al op de borden die ik vanmorgen ben gepasseerd. De afstand naar Toronto is maar goed 80 mijl, minder dan 2 uur rijden van hier. Hier is verder niets te beleven.
Vanuit de V.S. naar Canada en terug is heel gemakkelijk hebben mijn collegas me verzekert. Uit mijn ooghoeken zie ik dat wanneer ik op zondag terug wil ik een dollar moet betalen, contant. Die moet ik dus wel als contant geld hebben want anders ben ik de maandagochtend niet terug.
Ik steek de grens over en hou de borden richting Toronto aan. Het is toch nog wel verder rijden dan ik dacht en het wordt al vroeg donker. Zo rijd ik door tot ik in Toronto ben, waar ik het centrum aan hou. Ik zie verschillende hotels maar ben er in de drukte van het verkeer steeds net voorbij wanneer ik het hotel zie tot ik, in de verkeersstroom mee, schuin voor me de oprit zie van een Holiday Inn Crown Plaza hotel en voordat ik het weet ben ik daar voor de ingang gestopt.
Er wordt me een parkeergarage in de buurt, om de hoek, gewezen waar ik de auto kan parkeren. Wat me dan niet opvalt, is hoe hoog de parkeertarieven zijn en dat je met contant geld moet betalen. Creditcards worden niet geaccepteerd in de parkeergarages in het centrum van Toronto.
Gewend als ik ben aan de V.S. ga ik er zondermeer vanuit dat creditcards de gangbare betaalmethode zijn, ik denk niet eens aan de mogelijkheid om iets contant te betalen, anders dan koffie met gebak. Ook ga ik er vanuit dat de kosten voor parkeren redelijk, vrij laag zullen zijn, vergelijkbaar met de tarieven in de V.S. Ik parkeer de auto en ga terug naar het hotel, blij om na de lange dag een goed onderkomen te hebben.
Het is koud in Toronto, kouder dan in de stad in de V.S. waar ik werk, en alles is hard bevroren, met her en der sneeuw resten en het nodigt niet uit om in de avond nog naar buiten te gaan. Ik eet in het hotel, mijn eerste maaltijd van die dag na het ontbijt en omdat ik moe ben ga ik vroeg slapen. Heerlijk.
Midden in de nacht staat een bezorgde beveiligingsman naast mijn bed die me uit een diepe slaap probeert wakker te krijgen. Eerst realiseer ik me niet waar ik ben, laat staan wie er waarom aan mijn bed staat. Langzaam dringt tot me door dat de deur van de hotelkamer niet goed dicht was, wat de beveiligingsman tijdens zijn nachtelijke ronde heeft opgemerkt. Hij zegt dat ik er ook de veiligheidsketting op had moeten doen. Hij vraag een aantal keren of ik ok ben. Ik controleer mijn bezittingen, maar hij bedoelt mezelf. Dan begrijp ik zijn grote bezorgdheid. Ik controleer mezelf. Alles zit nog zoals het was, mijn ondergoed, mijn nachtpon, niet wijst op een insluiper en/of medeslaper die de deur open heeft gezien en van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt. De beveiligingsman drukt me nog zeker drie keer op het hart dat ik voortaan moet controleren of de deur van de hotelkamer wel echt goed dicht is. Pas nadat ik dit uitdrukkelijk beloofd heb gaat hij gerustgesteld weg. Dit beloof ik. Wat zou je in het een hotel moeten zonder de zorgende beveiligingsmannen. Toch wat verstoort en gestrest slaap ik de rest van de nacht wat onrustig.
De zondagochtend kan ik nog wat in Toronto rondkijken. Ik loop door de winkelcentra, volledig overdekt en binnen wijst niets erop dat het buiten koud is en hard vriest. De winkels zijn de standaard winkels die je overal ziet en ik heb er al snel genoeg van. Wat nu verder te doen in de paar uur die ik nog heb. Ik kijk naar de televisietoren, daar kun je op en er is boven een draaiend restaurant. Wie weet is er nog een tafeltje vrij zodat ik er kan lunchen en anders kan ik er in elk geval even van het uitzicht genieten.
Het is nog vroeg, ruim voor lunchtijd wanneer ik boven op de televisietoren ben en ik krijg een mooi tafeltje toegewezen. Ik haal mijn leesboek tevoorschijn, bestel eerst koffie en later een lunch, lees en kijk zo af en toe naar buiten terwijl het restaurant zeker 2 of 3 keer ronddraait. Alle tafels zijn dan bezet en er worden steeds bezoekers die ook een tafel willen weggestuurd. Ik blijf er zitten lezen tot het tijd is om weg te gaan, haal mijn bagage op in het hotel en wil dan de auto uit de parkeergarage halen. Dan pas zie ik dat contant afgerekend moet worden en het bedrag. Ik tel al het contante geld wat ik heb uit. Er blijft een dollar en wat losse munten, minder dan twee dollar over. Wanneer ik een half uur later was geweest had ik de parkeerkosten niet kunnen betalen, met niemand zichtbaar aanwezig die op zondag werkt en assistentie kan verlenen.
Opgelucht rij ik de garage uit. Weer geluk gehad en nog een dollar over om aan de grens te betalen zodat ik de V.S. weer in mag. Bij de grens, op de brug sluit ik me aan bij de lange rij autos die terug rijden naar de V.S. Ik maak me nog even zorgen en zie dan met grote letters: 1 dollar contant. Ik ben gerustgesteld, die ene dollar heb ik. Bij de overgang laat ik mijn paspoort zien, geef de dollar en mag soepel doorrijden.
De weg naar het vliegveld van Buffalo is goed, geen spoor meer van gladheid of sneeuw en onder een mooie namiddagzon rij ik terug naar het vliegveld.
Dan realiseer ik me dat ik geen contant geld meer heb om nog iets van koffie te kopen, wat niet zo erg is, maar ook niet om de taxi van het vliegveld naar het hotel te betalen. De $ 0.30 die ik nog heb is zeker niet voldoende en de taxis accepteren geen creditcard. Wat dan, in mijn in het hotel in bewaring gegeven bagage heb ik nog voldoende contant geld, dus dan maar vragen of de taxi wacht, mijn bagage opvragen, hieruit het geld opzoeken en dan de taxi betalen. Dit zal voor de taxichauffeur geen probleem zijn, dus ook dit is opgelost. Het wordt altijd wel afgeraden geld of andere kostbaarheden in de in bewaring gegeven bagage op te bergen maar ik doe het toch omdat ik het risico dat ik het ergens verlies of beroofd wordt groter vind. In het hotel zijn ze heel eerlijk. Ik ben eerder in het hotel een rekenmachine kwijtgeraakt, maar dat was omdat ik de bureaukoffer niet op de cijfercombinatie had gezet en deze open was gegaan. De beveiligingsman had dit zo vervelend gevonden dat hij met zijn collegas een nieuwe rekenmachine voor me heeft gekocht. Hoewel ik die rekenmachine jaren heb gebruikt vond ik hem in eerste instantie niet erg handig doordat ze in hun goedwillendheid een rekenmachine hadden gekocht met veel meer functies dan ik normaal gebruik. Daarom heb ik het weekend erna in een elektronicazaak zelf een andere rekenmachine gekocht, die tegelijkertijd veel omrekeningsfuncties heeft van Amerikaanse eenheden naar Europese eenheden, zoals temperatuur, Celsius naar Fahrenheit, voor gewicht, gram naar ounce, afstanden, centimeters naar inches, enzovoort, die ik tot op de dag van vandaag nog gebruik.
Ik ben ruim op tijd voor mijn vlucht. Op het vliegveld van Buffalo loop ik nog wat rond en loop dan bijna tegen een cashmachine van mijn creditcardmaatschappij op. Ik steek de creditcard erin, toets de tot dan nog niet gebruikte code in en zie, de oplossing voor mijn contant geld probleem, het gevraagde contante geld ligt voor me klaar in de cashmachine. Zo kan ik straks de taxi betalen.
Opgelucht en tevreden zak ik in de vliegtuigstoel die me terugbrengt naar het vliegveld van de stad waar ik werk, om vandaar met de taxi terug te gaan naar mijn hotel.
De maandag, wanneer mijn collegas weer terug zijn, verteld hebben over hun eigen weekend bezigheden en me vragen hoe mijn weekend was zal ik vertellen over de fantastische zwarte Ford Mustang die de verhuurmaatschappij me gaf, de bevroren Niagara waterval, het verre, ruime uitzicht vanaf de televisietoren in Toronto, en misschien over de ene dollar die ik nog net had, maar de rest van mijn stressjes hou ik voor me, tevreden als ik ben over het weekend en opgelucht dat ik weer terug ben in mijn hotel.