Merkwaardige Voorvallen - Game Is Over, A New Game Starts
Deel 5 - Amanda Sharp
Onmogelijke Instructies
Dan begint Amanda Sharp wijzigingen in mijn werkplanning te dicteren. Ik moet in Mannheim iets bijwonen, terwijl ik 250 km daarvan verwijderd bij Leipzig ben, wat ze heel goed weet.
Ze stuurt me een uiterst geirriteerde reactie wanneer ik haar schrijf dat het bijwonen van die activiteit onmogelijk is. In diezelfde mail neemt ze de instructie op om twee weken eerder klaar te zijn met de gehele opdracht dan mijn planning is en waarvoor ik een rollout van werkzaamheden heb gemaakt. Die rollout heb ik ook aan het management van de vestiging gestuurd zodat zij er rekening mee kunnen houden voor wat betreft hun beschikbaarheid om met mij te werken.
Op deze mail antwoord ik niet. Het vinden van een oplossing voor deze instructie stel ik voorlopig nog uit.
Op het moment dat ik die instructie krijg ben ik nog in Leipzig, zal de werkzaamheden hier aan het einde van de week afronden om daarna de week erop terug te gaan naar Mannheim. Daar zal ik er verder over na denken. Wanneer ik deze mail lees is het al later in de avond, na achten en ik moet nog terug naar het hotel om daar net voor het sluiten van de keuken nog wat te eten.
De aanval is geopend.
Dit is niet normaal, dat weet ik, de aanval op mij is nu echt geopend, het einde is in zicht. Ik mag geen fouten maken, moet doorwerken waar het kan.
Wat willen ze, is er een wijziging in beleid, willen ze een nieuwe professional, jonger, recenter opgeleid en vooral goedkoper dan ik. Hier zal ik geen oplossing voor hebben, hooguit kan ik tijd rekken om te proberen er op een gunstige manier uit te komen.
Misschien kan ik Amanda Sharp ervan overtuigen dat de planning al krap is, misschien zal een telefoongesprek helpen om mijn oorspronkelijke planning aan te mogen houden. Ik weet niet hoe ik anders mijn werk kan afmaken met de kwaliteit die eraan gesteld wordt.
Een gevoel van totale leegte en moedeloosheid overvalt me in de avond wanneer ik alleen in het kantoor zit te werken. Hier is iedereen al naar huis. Ik moet nodig naar het hotel anders zal de keuken dicht zijn en zal ik niets te eten hebben. Het is al zo laat dat ik alleen nog van de kleine kaart zal kunnen bestellen.
Ik doe wat ik nu al alle dagen doe sinds haar bombardement aan vragen en gedetailleerde vrijwel onhaalbare opdrachten. Ik tel de weken tot mijn doelleeftijd waarop ik van mijzelf mag stoppen met werken. Ik zucht bij het aantal, het zijn er nog meer dan honderd. Ik ga het niet halen. Er gaan steken van pijn door mijn linkerarm en ik glij bijna onderuit van mijn stoel onder het bureau.
Dit is het laatste wat ik wil dat me overkomt, onderuit gaan in dit verlaten kantoor en ik dwing mezelf op te staan, naar het hotel te gaan om te zorgen dat ik te eten krijg en proberen te slapen, ondanks alle instructies die in mijn hoofd omtollen.
De week erop, wanneer ik terug ben in Mannheim, vind ik een nieuwe mail van Amanda Sharp. Ze wil dat ik haar alle rapporten waar ik dit jaar aan heb gewerkt met alle bijbehorende werkpapieren opstuur voor komende vrijdag.
De werkdocumenten liggen gearchiveerd in mijn basiskantoor, waar ik de eerstkomende maand helemaal niet zal komen. Gelukkig ben ik er al een paar jaar eerder toe overgegaan om iedereen te vragen mij zoveel mogelijk informatie als attachment bij een email te sturen. Wanneer ik informatie digitaal heb kan ik zelf besluiten om er al of niet een print van te maken. Ook heb ik alle digitale informatie op mijn pc gecodeerd gearchiveerd met het kenmerk van het uiteindelijke rapport. Dit zijn voor het gehele jaar honderden files en het zal me uren, zo niet dagen kosten om die honderden files als attachment in een e-mail naar haar te sturen. Laat staan dat ik de complete werkdocumenten naar haar kan opsturen.
Ook naar deze mail zit ik later in de avond te staren, hoe dit op te lossen. Ik tel weer het aantal weken tot mijn doelleeftijd, wat er maar 1 minder is dan de week ervoor. Weer voel ik de totale leegte en moedeloosheid over me komen, voel de stekende pijn in mijn linkerarm en heb een duizelig gevoel in mijn hoofd.
Ik dwing mezelf om na te denken en bedenk een truc. Het is mogelijk om met een paar vegen al de files op een USB-stick zetten. De volgende ochtend zal ik de IT afdeling van die vestiging een USB stick vragen. Zij helpen me vaker, moeten mijn pc bij elk bezoek voor lokale toepassingen autoriseren en nieuwe lokale printers installeren en doen dit altijd zonder morren nog dezelfde dag.
De IT afdeling heeft niet standaard een voorraad aan USB sticks zoals de volgende ochtend blijkt, maar ze bellen contacten binnen het bedrijf op die er misschien een hebben en zo komen ze nog voor de middag een USB stick brengen. Het is een USB stick van de verkoopafdeling die deze sticks voor promotie aan klanten geven.
Die avond werk ik weer lang door maar mijn truc werkt. Ik heb binnen een half uur al de gevraagde rapporten en honderden bijbehorende files op de USB stick gekopieerd. De Personal Assistant van het hoofd van de vestiging zal hem de volgende dag naar de V.S. opsturen en zo heb ik ook hiervoor weer een oplossing. Resteert de planning. Voorlopig werk ik gewoon door volgens mijn eigen planning, iets anders is in mijn ogen niet mogelijk.